Kızıl Göz

Korsanlar ''Kralı'' dedi ki:

Peki, belli ağzını açmayacaksın sen :/
En azından velet ana karakter mi söyleseydin :S
Tekrardan emeğine sağlık

Genişletmek için tıkla ...

Evet o velet ana karakter

Turu fantastik macera olacak gibi. Arka kapak seysi yazaydin bari. peki hangi yazari ornek aldin? Uyaninca okurum. uyuyom ben.

Betimlemelerle birlikte baya güzel bir giriş olmuş bence.Yazım dilin çok temiz ve betimlemlerin de fazla abartmadan gözünün önünde canlandırabileceğin kadar iyi ama mekan tasfiri de olabilirdi.
Merakla bekliyorum diğer bölümleri.

kingra dedi ki:

Turu fantastik macera olacak gibi. Arka kapak seysi yazaydin bari. peki hangi yazari ornek aldin? Uyaninca okurum. uyuyom ben.

Genişletmek için tıkla ...

Evet. Kan Şarkısı'ndan biraz fikir aldım.

Kenpachi dedi ki:

Betimlemelerle birlikte baya güzel bir giriş olmuş bence.Yazım dilin çok temiz ve betimlemlerin de fazla abartmadan gözünün önünde canlandırabileceğin kadar iyi ama mekan tasfiri de olabilirdi.
Merakla bekliyorum diğer bölümleri.

Genişletmek için tıkla ...

Teşekkür ederim, mekan betimlemesi konusunda pek başarılı değilim.

Yazın hoşuma gitti devamını merakla bekliyorum. Eline sağlık.

Benim gayet hoşuma gitti yeni bölümleri bekliyoruz

TheRonin dedi ki:

Evet. Kan Şarkısı'ndan biraz fikir aldım.



Teşekkür ederim, mekan betimlemesi konusunda pek başarılı değilim.

Genişletmek için tıkla ...

Aslında fazla abartmadan olayın geçtiği yer hakkında bilgi edinmek için demiştim.Yoksa uzun uzun betimlemeler zaten bunaltıyor

Niye dövdüler ki la yavrucağı? Bekliyorum devamını.

Hava soğuktu. Kayra, birleştirdiği ellerine sıcak hava üfleyerek onları sıcak tutmaya çalışıyordu. On metre boyundaki duvarın dibine sinmişti. Giydiği siyah, kapüşonlu pelerin sayesinde kendini gizleyebiliyordu. Zaten gecenin bu vakti buralarda çok kişi durmazdı. Hesaplarına göre en yakın asker Elli metre kadar doğuda olan Karanlık Kule’deydi. Artık hazırdı. Sırtındaki çantayı eline aldı. İçinden çıkardığı kancalı ipi sallamaya başladı. İlk fırlatışında bir yere tutturmuştu. Sağlamlığını kontrol etti ve çantayı omzuna atıp hızla tırmanmaya başladı. Yaptığı çalışmalar sayesinde bu on metreyi geçmek çocuk oyuncağıydı. Gecenin sonuna kadar uzanan ağaçları gördüğünde hem rahatlamış hem de şaşırmıştı. Surların ardını sadece resimlerden ve kitaplardan biliyordu.

Kendini çekip geniş duvarın üstüne atladı. Kancayı takıldığı yerden kurtarıp tekrar kullanmak üzere hazırladı. Duvarların üstünde askerlere koruma sağlayan yaklaşık bir metrelik çıkıntılar vardı. Kancanın ipini bunlardan birine bağladı. Ustası Ryan’dan öğrendiği düğümlerden biriyle sağlamlaştırdı. İpi sıkıca tutarak surun öbür tarafına bıraktı kendini. Elini yavaş yavaş gevşeterek inmeye başladı. İp kısa gelmişti, duvarların dibindeki çimlere ulaşması için iki metre vardı. Kendini yeşil çimlere bıraktı. Rahat bir iniş olmuştu. Etrafına göz attı ve daha duvarın tepesinde ilk kez gördüğünden beri kafasına koyduğu yere doğru, ormana koşmaya başladı.
Kısa bir koşu olmuştu. Ormanın girişine geldiğindi, bir daha geriye dönmeyeceğine yeminler ederek son kez arkasına baktı. On beş yıl önce buraya geldiği günü dün gibi hatırlıyordu. Beş yaşında, daha altına bez bağlayan bir p*çten fazlası değildi. Surlardan içeri ilk girişinde eline kendisinden ağır bir kılıç tutturmuşlardı, sözde yeteneğini deniyorlardı. Küçük bir çocuk onu nasıl kaldırabilirdi? Sivri ve ağır şeyi eline alır almaz kendini çamura dönmüş toprakta bulmuştu. Beklemediği bir anda gelen tekme ve sopa darbelerini hatırladığında içinin nefretle dolduğunu fark etti.

Daha güzel anılarını hatırlamaya çalıştı. Zelos ve Hike’ı düşündü, beraber geçirdikleri on beş yılı. Ancak kısa sürmüştü bu düşünce dalışı. Cehennem Kapısı’nın açıldığını duydu. Başını o yöne doğru çevirdi. Ellerinde gecenin karanlığına bıçak gibi saplanan fenerler tutan 5 atlının çıktığını gördü. Anında ormanın içine fırladı. İlk başlarda ağaçlar seyrekti. Rahatça koşabiliyordu. İlerledikçe ağaç sayısı artıyor, hızı yavaşlıyordu. Nihayet büyük kaleden yayılan ışık dalgalarının en küçük parçası da kaybolunca ağaçların yanına bir metre yüksekliğine varan otlar da eklendi. Artık koşması neredeyse imkânsızdı. Zaten koşmasına gerek de yoktu. Dış surdaki süvari atlarının bu sıklıktaki bir ormana dalma ihtimalleri yoktu.

Birkaç saattir ormanın içinde yürüyordu. Işık namına bir şey yoktu. Gece talimleri sayesinde karanlıkta görüş becerisi hatırı sayılır biçimde iyiydi. Yorulmuş ve acıkmıştı. Normalde bu kadar yürüyüş ona zarar vermezdi ancak yaşadığı anlar enerjisini tüketmişti. Geniş dalları olan bir ağaç buldu. Basacak yeri olmadığı için zorlanarak ağacın yere göre epey yüksekte olan dallarından birine oturdu. Yeterince genişti. Elini omzundaki çantasına attı. Acemice paketlenmiş bir şey çıkardı. Nazikçe açtı ve içinden aldığı bir parça ekmeği bir çırpıda yedi. Yeterince yemeği yoktu, idareli kullanmak zorundaydı. Paketi aynı acemilikle kapattı ve tekrar çantaya koydu. Kafasını yaşlı ağacın gövdesine dayadı ve ertesi gün için ihtiyacı olan enerjiyi toplamak için uykuya daldı.


Gözlerini yavaşça araladı. Dallar ve yaprakların arasından zar zor geçebilen küçük bir ışık demeti tam sağ gözüne geliyordu. Eliyle güneşi kapatıp esneyerek derin bir nefes aldı. Geceye nazaran daha sıcaktı hava. Saati tam tahmin edemiyordu. Ormanın dışında olsaydı rahatça tahmin edebilirdi ama güneşin yerini saptayamıyordu. Bir an önce ormandan çıkması lazımdı. Her ne kadar sık ağaçlar, atları kesse de peşindeki adamların sayısını arttırmış olabilirlerdi. Gitmeliydi, çantasını omzuna attı ve aşağı atlamaya hazırlandı. Kendisini bırakacağı sırada güneyden sesler gelmeye başladı. Atlarsa yakalanabilirdi, vazgeçti ve iyice ağaca yaslandı. Aşağıdan görünmesi imkânsız gibiydi. Yaklaşıyorlardı ama henüz Kayra’nın görüş açısına girememişlerdi.

Sabırsızlanıyordu ancak bir-iki dakika içinde seslerin sahiplerinin yanına kadar geleceğini sezebiliyordu. Beklediği gibi olmuştu, iki dakika geçmeden önce koşan bir kadın ve onu kovalayan iki iri yarı adam çıktı uzun çalıların arasından. Hayal meyal hatırladığı annesi dışında ilk defa canlı bir kadın görüyordu. ‘’kitaplardan daha farklı.’’ Diye düşündü. Üstat Masira’nın kütüphanesinden aşırdığı en ilginç kitaplardan olan, ‘’Garip Yaratıklar – Kadınlar’’ isimli ansiklopedide bu varlıklar biraz farklı resmedilmişti. Bu farklılığa rağmen Kayra onun kadın olduğunu ilk bakışta anlamıştı. Bebeğe benzeyen yüzleri ve baş aşçı Üstat Saruyama’nın yağlı göğüslerini andıran göğüsleri olduğunu okumuştu.

Sık çalıların arasında ilerlemeye devam eden kadın, bir anlık dikkatsizlikle kendini yerde bulmuştu. Ayağını çekmeye çalışıyordu, bu sırada adamlar kadının birkaç metre ilerisinde birbirlerine bakıp sırıtıyorlardı.

‘’Kaçışın son buldu canım.’’ Dedi biri olan eskimiş kıyafetinin düğmelerini çözerken. Elinde tuttuğu, sapı çürümüş baltasını kenara atmıştı. Diğeri ise çoktan gömleğini çıkarmış ve kadının üstüne doğru yavaş yavaş geliyordu. Keskin gözüken hançeri elindeydi.

‘’Lütfen! Bırakın beni, lütfen. ‘’ Gözlerinden süzülen yaşlar toprağın üzerini örten yeşil otların üzerine düşüyordu. Bir yandan korkuyla ağlıyor diğer yandan kurtulmaya çalışıyordu. Yanı başına kadar gelmiş adamlar yarı çıplaktı. Elinde hançer tutan adamın kahverengi sakalları vardı. Boynuna kadar gelen saçlarının arasındaki kir yumakları çok belliydi, Kayra en az bir aydır yıkanmadığını düşündü. Diğerinin sakalı yoktu ama ince ve uzun bıyıkları vardı. Onun saçları da boynuna kadar geliyordu ama diğerine nazaran daha temizdi. Ama en azından iki haftadır su görmemişti.

‘’Çok şey istiyorsun.’’ Dedi sakallı olan. Bu sırada diğeri kızın kollarından tutup ayağa kaldırmıştı.

‘’İşimiz bittikten sonra bırakacağız.’’ Dedi bıyıklı olan. İğrenç bir kahkaha attı. ‘’Ama nasıl bırakacağız emin değiliz. Değil mi Taran?’’ Dedi.

Taran sadece başıyla onaylayıp sırıtmakla yetindi. Ancak daha fazla bekleyemeyip hançeriyle, kızın yeşile boyanmış beyaz elbisesinin üst kısmını kesti. Beline kadar düşmüştü. Ancak elbise çift katmanlıydı ve Taran bunu düşünmemişti. Hızla onu da kestiği zaman Kayra daha fazla dayanamadı, kendini aşağı attı. Yere düşmesi birkaç saniye sürmüştü ama ona sanki en az on dakikadır süzülüyor gibi gelmişti. Rüzgârın etkisiyle şapkası açılmıştı. Göğüs hizasına kadar süzülen saçlarını toplayıp arkaya attı.

‘’Selam çocuklar.’’ Dedi. Yüzünde alaycı bir gülümseme vardı. Ne olduğunu anlayamayan adamlar kendine geldiklerinde Kayra, gözlerindeki nefreti gördü. Bu ona bazı şeyleri hatırlatmıştı.

İlk konuşabilen Taran olmuştu. ‘’Sen kimsin?’’ diye bağırdı suratına doğru tükürükler saçarak.

Kayra sol eliyle yüzünü silerken sağ elini sırtına götürmüştü. Cevap vermeden önce, kınından sadece bir kısmını çıkardığı kılıcının kartal başlı ucunu gösterdi karşısındakilere. ‘’Benim adım.’’ Öksürdü, boğazını temizledi. ‘’Benim adım Kızıl Göz.’’ Dedi.

Adamlar hiç beklemediği anda kahkaha atmaya başladı. Tükürerek gülüyorlar arada bir şeyler söylemeye çalışıyorlardı. Kayra’nın anlayabildiği birkaç kelime vardı. ‘’Kızıl… haha… Kızıl Göz.’’ Ama aniden ciddileştiler.
‘’Şakanın sırası değil velet! Kızıl Göz adını nereden duydun bilmiyorum ama burası senin için tehlikeli bir yer. Ölmek istemiyorsan terk et.’’

Kayra’nın yüzünde alaycı bir sırıtış belirdi. ‘’Bana verdikleri ad bu.’’ Dedi ve kılıcının tamamını çıkardı. Normal kılıçlardan biraz daha uzun ve daha kalındı. Keskinliği ve parlaklığı şaşırtıcı derecede mükemmeldi. ‘’Size iki teklifim var.’’ Dedi, kılıcı adamlara doğru uzattı. ‘’Birincisi, uzaklaşın ve kızı rahat bırakın. İkincisi…’’ Son anda başını eğerek kendine doğru savrulan baltadan kurtulmuştu. ‘’Anlıyorum. İkinci şıkkı tercih ediyorsunuz.’’ Dedi.

‘’Şunun işini çabuk bitir Marko.’’ Dedi Taran.

Bıyıklı adam başıyla onaylayıp baltasıyla bir hareket daha yaptı. Ama Kayra bundan sıyrılıp kılıcını hızlı bir şekilde sağ bacağına doğru savurdu. Marko dengesini kaybedip yerde buldu kendini. Bacağından fışkıran kanlar eşliğinde çırpınıyor ve çığlık atıyordu. Kanlar yüzünden Kayra’nın pelerinin uç kısımları kızıla boyanmıştı. İki adım attı Marko’ya doğru, gözlerindeki öfke ve nefret, yerini korku ve acıya bırakmıştı. Göz damarları kendini göstermiş ve gözleri adeta kırmızıya boyanmıştı. Kayra kılıcını sıkıca kavradı ve ucunu adamın çıplak göğsüne bastırdı. Nereye saplaması gerektiğini biliyordu. Çok geçmeden Marko’nun çığlığı kesilmiş ve yerini ölüm sessizliği almıştı.

Kılıcını çıkardı ve yavaşça arkasına döndü. Taran, kızın arkasına saklanmış ve hançerini boynuna dayamıştı. ‘’Yaklaşma.’’ Dedi, yüzünden akan terler açıkça belli oluyordu. Açıkta olan sol gözünden korku okunuyordu. ‘’Yaklaşma yoksa kellesini uçururum.’’ Korkmadığını belli etmek için zoraki bir şekilde güldü. Ancak Kayra’daki karşılığı alaycı bir sırıtış olmuştu. Kılıcını sapladığı sırada Marko’nun yanı başından aldığı, Taran’a ait olan gömleğe sildiği kılıcını tekrar kınına soktu. Göz ucuyla arkasında yatan cesede baktı. Kan gölünün içinde yüzmesine rağmen vücudundan hala kan çıkıyordu. Kendini üstünde oturduğu ağacın dibine, yeşil otların üstüne bıraktı.

‘’Öldürmek istiyorsan öldür.’’ Dedi. Bağdaş kurdu. Aşağı atlarken buraya bıraktığı çantasından bir kitap çıkardı ve okumaya başladı. Başını baktığı resimden ayırmadan konuştu. ‘’Umurumda olmaz.’’

Birkaç sayfayı yavaşça okuyarak geçti. Ormanın içinde şarkı söyleyen kuşlar dışında ses çıkmıyordu. Kafasını kaldırdığında dikkatle onu izleyen Taran ve kızı gördü. ‘’Hala kızı öldürmekte ısrarcı mısın?’’ diye sordu. Taran’dan cevap vermedi. Kitabı sertçe kapattı Kayra. ‘’Pekâlâ.’’ Dedi ve kitabı çantasına atıp ayağa kalktı. Kalkarken elini yere bastırarak kalktı. Çantasını sırtına attı. Bu sırada Taran endişelenmiş hançeri boğazına doğru iyice bastırdı. Deriyi hafifçe yırtmıştı. Birkaç yerden yavaşça kan süzülüyordu.

Elini yumruk yaptı ve kalbinin üstüne götürdü. Aniden savurduğu elinin içinden fırlayan bir taş çapraz bir şekilde çalıların içine daldı. Taran başını çevirip taşın girdiği çalılara baktı. Yüzünde alaycı bir gülümseme belirdi. ‘’Iskaladın dos…’’ Yüzünü döndürmeye çalışırken Kayra’nın elini gördü. Bir kılıcın kabzasını tutuyordu. Konuşamadı, gözlerini kapattı. Kayra kılıcını Taran’ın boğazından çıkarttı. ‘’Bu kadar basit bir numarayı yutacağını sanmıyordum. Aptal senin için en ideal tanım sanırım.’’ Dedi. Bu sefer Marko’nun ceketine sildi kılıcını. Öncekinden farklıydı, zira bu daha keskindi ama normal kılıç boyutlarındaydı. Parlaklığı ise onun gibi mükemmeldi.

Çantasına doğru ilerlerken kılıcını belindeki kınına sokmuştu. Yeşil çantayı eline alıp kıza döndü. Kızın yarı çıplak halini görünce savaşçı kişiliği yerine normal haline bırakmıştı. Şaşkın bir şekilde kızı inceliyordu. Korkmuş haldeki kız, kendisini baştan aşağı süzen, özellikle de göğüslere bakan Kayra’dan çekinip geri adım atmaya çalıştı ama ayağı hala sarmaşığa takılıydı. Elleriyle kapatabildiği kısımlarını kapattı. Kızın tepkisi sayesinde kendine gelen Kayra, birkaç adım geri attı. ‘’Üzgünüm.’’ Dedi. ‘’ Az çok hatırladığım annem dışında ilk defa canlı bir kadın görüyorum.’’

Şaşırma sırası kızdaydı. Gözkapaklarını hızlıca açıp kapadı birkaç kez. ‘’İlk kez mi?’’ diye sordu.
‘’Evet, kalede hiç kadın yok.’’ Dedi ve dört-beş adımda kızın yanına kadar geldi. Vücuduna bakmadan eğildi ve sağ bacağındaki botun içine gizlenmiş sade bir hançer çıkardı. Tek hamlede kızın ayağına bağlı duran sarmaşığı kesti.

‘’Teşekkür ederim. ‘’ dedi. Elleriyle hala bir yerlerini kapatmaya çalışıyordu.

‘’Önemli değil.’’ Dedi Kayra, ayağa kalktı ve sırtındaki pelerinini çıkarttı. Olduğu gibi kıza uzattı. ‘’Sanırım bu idare eder şimdilik.’’ Dedi.

‘’Tekrar teşekkür ederim.’’ Dedi kız. Arkasını Kayra’ya döndü ve pelerini taktı. Belindeki özel yapım kuşağı bağladı. Artık küçük adımlar atarsa çıplak bedeni gözükmeyecekti. ‘’Sanırım en yakın zamanda yeni kıyafet bulmalıyım.’’ Biraz durdu, gözlerini Kayra’nın gözlerine dikti. ‘’Sen kimsin ve kale derken nereyi kastettin?’’

‘’Adım Kayra. Gölge Kalesindenim.’’ Dedi. Kızın yüzü değişmişti ve şaşkınlık yerini tekrar korkuya bırakmıştı. Kayra bunu tahmin etmişti ama kendisi sormuştu ve söylemek zorundaydı. ‘’Yani önceden öyleydim.’’ Kelimelerini değiştirmesine rağmen kızın yüzündeki korkunun küçük bir kırıntısı bile terk etmemişti onu. ‘’Senin adın ne?’’

‘’F…Flora’’ dedi kekeleyerek. Birkaç adım geri attı.

Kayra, gri gömleğinin cebinden beyaz bir bez parçası çıkarttı. Flora’ya uzattı. ‘’Yarana bastır.’’ Dedi boynunu işaret ederek. ‘’Benden korkmana gerek yok. Zaten artık Gece Savaşçısı değilim.’’

Flora başta bir şey söyleyemedi. Sadece bir adım atıp Kayra’ya yaklaştı ve uzattığı bezi aldı. Yarasına bastırdı. Azalsa da korusu hala varlığını koruyordu ve kekelemeye devam ediyordu. ‘’Ba…Bana neden yardım ettin?’’

Kayra ellerini iki yana açtı. ‘’Bilmiyorum. Sanırım zor durumda olduğun için. ‘’ dedi.

‘’Gece Savaşçıları.’’ Dedi, boynundaki yarayı büyük ölçüde temizlemişti. Ancak hala biraz kan akıyordu. ‘’Gölge Savaşçıları’nın yardımsever olduğunu bilmiyordum.’’ Konuşması düzelmiş ve sakinleşmişti.

‘’Değiller zaten. Ben artık onlardan biri değilim.’’ Dedi Kayra, yüzünde aptal bir gülümseme vardı. ‘’Şimdi gitmeliyim sanırım. Tanıştığıma memnun oldum Flora, umarım yine karşılaşırız.’’

Flora kızıla boyanmış bezi boğazından çekti. ‘’Nereye gideceksin?’’ Meraklı bir ses tonu vardı.

Korkusunu bu kadar kısa sürede üzerinden atması Kayra’yı şaşırtmıştı ama hayatını kurtardığı için ona
güvendiğini düşündü. ‘’Bilmiyorum.’’ Dedi. Elini çenesine koydu ve düşünmeye başladı. Aklına herhangi bir yer gelmedi. Zaten bildiği yerleri sadece kitaplarda okuduğu kadar biliyordu. Nasıl gideceğini bilmiyordu. ‘’Dış dünyaya ilk defa çıkıyorum. Bildiğim yerler kitaplarda yazanlardan ibaret. Sanırım güneye gideceğim.’’ Biraz daha düşündü. ‘’Güneyde Yıldız Sarayı adında bir yer vardı. Önce oraya gitmem uygun olur.’’

Flora’nın yüzünde aptal bir gülümseme belirdi. ‘’Yıldız sarayı mı?’’ dedi. ‘’Sanırım seni oraya götürebilirim.’’

Şaşkın bir şekilde bakıyordu Kayra, Flora’nın suratına doğru. ‘’Ciddi misin?’’

‘’Evet. Yıldız Sarayı benim kabil...’’ Kayra, Flora cümlesini bitirmeden çocuksu bir tavırla boynuna atladı ve kelimeleri boğazına dizdi. ‘’Ço… Çok sıkıyorsun.’’

Yaptığının farkına varan Kayra kendine geldi. ‘’Teşekkür ederim. Çok teşekkür ederim. Sana minnettarım...’’ Çeşitli teşekkür kelimelerini aralıksız birkaç dakika boyunca kullandı. Onu kendine getiren Flora’ydı.

‘’Teşekkür etmene gerek yok. Hayatımı kurtardın.’’ Dedi. Gidecekleri yöne doğru döndü ve küçük adımlar
atarak ilerlemeye başladı. ‘’Bunu sana borçluyum.’’ Yüzünden masum gülücükler saçıyordu.

Ormanın içinde iki gündür aralıksız yürüyorlardı. Güneşin doğup battığı zor anlaşılıyordu. Günün her dakikası karanlık içinde geçiyordu ve bazen görüş alanı birkaç metreyle sınırlanıyordu. Hızlı ve ses çıkarmadan yürümeye çalışıyorlardı. Kayra aniden durduğu sırada Flora bir adım peşinden takip ediyordu onu.

‘‘Duydun mu?’’ dedi eliyle durmasını işaret etti.

‘’Neyi? Sanırım karnımdan gelen sesleri kast ediyorsun.’’ Yüzündeki manasız gülümseme yolculuk başından beri kaybolmamıştı.

‘’Sessiz ol.’’ Dedi, gözlerini kapatıp elini sağ kulağına götürdü. ‘’Dinle.’’ Flora ne olduğunu anlamaya çalışırken Kayra gözlerini hızla açtı ve Flora’nın kolunu tuttuğu gibi çalıların içine atladı. ‘’Geliyorlar.’’

‘’Kim?’’

Kayra, bir eliyle Flora’nın ağzını kapattı. Boşta kalan sol elini ağzına getirdi ve gözleriyle ormanın derinliklerini işaret etti. ‘’Şşşt.’’ Birkaç dakika boyunca ses çıkartmadan çalıların arasında saklandılar. Flora sıkıldığını belirten bir yüz ifadesi takındı ama Kayra’nın yüzündeki ciddiyet yüzünden düşündüklerini kelimelere dökmedi. Kayra böyle olduğunu anlayabiliyordu.

Tam tahmin ettiği gibiydi. Dokuz adam ormanın içinden ardı ardına çıktı. Hepsinin Kayra’nınkine benzer ama onunkinden farklı desenleri olan pelerinleri vardı. Gümüş kumaş üzerine işlenmiş uluyan kurt arması dışında Kayra'nın, rütbelerini gösterdiğini düşündüğü bazı işaretler vardı. Başlıklarını yüzlerini karanlıkta gizleyecek şekilde takmışlardı. Sessiz Avcılar dedi içinden Kayra. Bu kıyafetler onlara aitti. Gece Kalesindeki en büyük 6. askeri gruptu. Sürekli kale dışında savaşırlardı, birlik seçme günü geldiğinde Kayra’nın ilk tercihi onlar olmuştu ama neden göstermeden reddetmişlerdi. Tıpkı diğer kale dışı gruplarının yaptıkları gibi…

‘’Ses buradan geliyordu. ‘’ dedi diğerlerine nazaran daha iri olan adam. Sesi Kayra’ya tanıdık geliyordu. ‘’O velet, geldiğimizi sezip saklanmış olmalı. Aptal şey, kaleden kaçıp sağ kalacağını düşünüyorsa yanılıyor. Onun kaderi kalede ölmek.’’ Etrafında iki kere döndü. ‘’Bulun onu.’’ Adamın emriyle sekiz Avcı aynı anda ormanın içine daldı.

Takım lideri gibi duran adam tek başına kalmıştı. ‘’Fırsat bu fırsat.’’ Dedi fısıldayarak. ‘’Burada kal sakın kıpırdama.’’ Flora’ya gözünün ucuyla baktı. Ciddi bakışları hala varlığını koruyordu. Çalılıkların arasından rüzgâr gibi fırladı. Bu sırada çoktan sırtındaki kılıcını çıkarmıştı ve meydan okurcasına, karşısında dikilen adama doğru tutuyordu. Pelerinin başlığı yüzünü tamamen karanlığa gömüyordu. Ama ses tonu oldukça tanıdık geliyordu Kayra’ya.

‘’Tahmin ettiğim gibi velet, buradasın.’’ Dedi ve belindeki, sadece başlığı gözüken kılıcını çıkardı. Bu karanlık ormanda bile kendini gösteren bir parlaklığı vardı kılıcın. ‘’Kaderinden kaçamazsın.’’

‘’Kader mi? Lanet olasıca kaderiniz sizin olsun.’’ Dedi ve kılıcıyla beraber ileri atıldı. Tüm gücüyle indirdiğine emindi ama adam zarif bir hareketle kılıcına vurdu. Dengesi bozuldu ve yere düştü. Kendini bulduğu zemin bulundukları dar alanda otlarla kaplı olmayan tek yerdi. Adama baktığında kılıcını başının üzerinden indirmeye hazırlandığını gördü. Son onda yuvarlanarak sıyrılmıştı.

Ayağa kalktığında adam kılıcını ustaca sallayarak ona bakıyordu. ‘’Hala Aquila’yı tam kullanamıyorsun.’’ Dedi. İleriye doğru hamle yaptığında Kayra’da kılıcını ileriye doğru savurdu. Metallerin soğuk buluşması ormanın içinde yankılanan tiz bir ses çıkardı. ‘’Ama hala keskin ve sert.’’

Kayra geriye doğru sıçradı. ‘’Kılıcından çok konuşuyorsun.’’ Sıkıca kavradığı Aquila’yı hızla iğneyle bir şeyler diker gibi ileri geri hareket ettirmeye başladı. En güçlü saldırılarından biriydi, Kartal Dansı. Eğitilmiş insanların bile karşılık vermesi neredeyse imkânsızdı ama adam kısa sürede hızına ayak uydurmuştu. Ama Kayra aniden saldırısını kesip adamın beklemediği bir anda kendi etrafında döndü.

Refleksleri boğazının kesilmesini önlemişti ama pelerinin başlığı kurtulamamıştı. Yavaşça süzülen kumaşın altından çıkan ifadesiz yüzü çok iyi tanıyordu Kayra. Hiç unutamadığı o günden kalan bir parçaydı sadece, 15 yıldır yüzünü görmediği adam, Baal…