İz Bırakan Kitap Cümleleri

Tehlikenin yaklaşmaya başlamasıyla, insanın yüreğinde her zaman birbirine denk iki ses yükselir: Gayet mantıklı olan ilk ses, insana tehlikelerin niteliğini değerlendirmesini ve ondan kurtulma yolları aramasını söyler; çok daha mantıklı ikinci ses ise, tehlikeyi düşünmenin çok bunaltıcı ve acı verici olduğunu, her şeyi önceden görmenin, olayın genel gidişatından kurtulmanın insanın elinde olmadığını ve bu yüzden insanı bunaltan tehlike düşüncesini, tehlikeyle karşı karşıya kalana kadar görmezden gelmenin ve hoş şeyler düşünmenin daha iyi olacağını söyler. İnsan yalnızken birinci sesin dediğini, topluluk içindeyken ise tam tersine ikinci sesin dediğini yapar.

Savaş ve Barış - Tolstoy

Mutluluğun ve yükselişin simgeleri, gözle görülebilen ve elle tutulabilen belirtileri, ancak her şey ters gitmeye ve yıkılmaya başladığında ortaya çıkar.

Buddenbrooklar - Thomas Mann

A. Gehlen tarafından genişletilerek “yetersiz varlık” olarak insan öğretisine dönüştürülen Adler öğretisinin, bir başka yerde belirttiğim gibi, daha çok önce Goethe’nin, “Hayvanların Metamorfozu” adlı kitabında açığa vurulduğuna tanık olmaktayız: “Bir yaratıkta bir üstünlük mü görüyorsun, nerede bir yetersizliği olduğunu araştır, işte o zaman tüm yaratıkların anahtarını ele geçirirsin...” Egon Friedell de insanlığın uygarlık tarihini Adler öğretisiyle yorumlamaya çalışmıştır.

Özellikle kalınlaştırdığım kısım, Souls oyuncularına gelsin.

Ben görünmezim. Sebebi insanların beni görmeyi reddetmesi. Onlar sadece çevremi, kendilerini ya da hayallerinde yarattıkları şeyleri. İşin aslı benim dışımda her şeyi görürler. Ralph Ellison - Görülmeyen Adam.

Sartre - Bulantı
Dün, şu böbürleniş dolu saçma cümleyi yazabilmişim: "Yalnızdım, ama bir kentte yürüyen ordu gibiydim."

''Kitaplarla, resimlerle, güzel şeylerle dolu olan, insanların alçak sesle konuştukları, kendilerinin ve düşüncelerinin temiz olduğu bir havayı solumak istiyorum.''

Martin Eden. En sevdiğim kitap olmak ile birlikte overrated'dır.

Bugün Halid Ziya Uşaklıgil'in ölüm yıl dönümü. Üstadı saygı ve sevgiyle anıyorum ve ondan kalan bir sözü bırakıyorum:

"Yaşamaktan yorgunum, etrafımda olanları göre göre, ölüler arasında yaşamaktan, bilseniz, ne kadar, ne kadar yorgunum..."

'Bir Şi'r-i Hayal'

Bugün aynı zamanda Yakup Kadri Karaosmanoğlu'nun da doğum günü. Onu da saygı ve sevgiyle anarak zaman zaman durumumu yansıtan bir sözü koyuyorum:

"Ben, şu anda, iki ayrı insanım. Biri her şeye ağlıyor; öbürü her şeye gülüyor. Daha doğrusu, bir Münire var ki, hayatı, genç kızlığının his ve hayal perdesi arkasından seyretmekte; öbür Münire de bütün çirkinlikleri, kalabalıkları bayağılıklarıyla çırılçıplak görmektedir."

'Hep O Şarkı'

Saatleri ayarlama enstitüsü.

'o kendisi olmak için beni unutmaya belki muhtaç.fakat ben ancak onun sayesinde biraz kendim olabiliyorum.bu belki de onun hiç anlamayacağı bir şey."


" ben aşktan daima kaçtım. hiç sevmedim. belki bir eksiğim oldu. fakat rahatım. aşkın kötü tarafı insanlara verdiği zevki eninde sonunda ödetmesidir. şu veya bu şekilde... fakat daima ödersiniz... hiçbir şey olmasa, bir insanın hayatına lüzumundan fazla girersiniz ki bundan daha korkunç bir şey olamaz..."

insanoğlu insanoğlunun cehennemidir. bizi öldürecek yüzlerce hastalık, yüzlerce vaziyet vardır. fakat başkasının yerini hiçbiri alamaz.

" emine'nin ölümüyle son tutunduğum dal da kopmuş gibi büsbütün boşlukta kaldım. kaybettiğim şey benim için o kadar büyüktü ki ilk önceleri bunu bir türlü anlayamadım. ne de hayatımdaki neticesini ölçebildim. sade içimde simsiyah ve çok ağır bir şeyle dolaştım durdum. sonra bu haraplığa daha başka bir duygu, bir çeşit kurtuluş duygusu karıştı. bir baskıdan kurtulmuştum. artık emine bir daha ölemezdi, hatta hastalanamazdı da. orada zihnimin bir köşesinde olduğu gibi kalacaktı. hayatımda birçok şeyler daha beni korkutabilir, başıma türlü felaketler gelebilirdi. fakat en müthişi, onu kaybetmek ihtimali ve bunun korkusu artık yoktu. her an onun hastalığının arasından etrafa bakmayacak , o azapla yaşamayacaktım. korku içimden doğru kabarıp büyümeyecek, dört yanımı kaplayamayacaktı.
vakıa evim yıkılmıştı, iki çocukla baş başa kalmıştım, çalışmanın lezzetini kaybetmiştim. hepsinden fenası, artık hiçbir şeye inanmıyordum. fakat korkmuyordum da. olabilecek şeylerin en kötüsü olmuştu. artık hürdüm."/ISPOILER]