Benimde hep tam tersi oldu. Zaten bu ana karakterlerden kopmam da biraz bu yüzden.
Naruto'yu sevdim, üzüldüm onunla. sand of sarrow dinlerken özellikle. Bu çocuk hokage olacak lan dedik herkes kabul edecek, kızlar bakacak dedik. Kimsesizdi, yalnızdı. Sasuske Uchiha, Neji hyuga dediği zaman herkes farklı bakardı. Bu Uzumaki uzumaki dese de kimse bilmezdi. Uzumaki'nin bir önemi yoktu. Tilki ile bu çocuk başka bir şey olacak dedik. Torpili aynı zamanda nefret edilmesine neden olan tilkiydi. Ama sonra babası dahi, anası Uzumaki ve bu Uzumakiler hayvan oldu çıktı. Sonuç naruto yine de özeldi ama...
İchigo ne desem bilemedim. Ne çıkmadı ki adamda.
Luffy, yahu ben bu çocuğun gariban kendine güvenen halini sevdim. Zoro-Nami-Luffy küçücük kayıktaki hallerine hayran oldum. Bir korsanı örnek almış, kendinden başka kimsesi olmayan bir kral vardı. Arlong park'ı basan çocuk kimin yüreğinde taht kurmaz ki. D. gizemi vardı. Potansiyeli vardı. Ona inanmış bir Coby vardı. Coby amiral olursa Coby>all olur bana göre. Kimsesiz çocuk daha ne olsun. Luffy de hasırşapka denildi, fillerde olsa o zaman nerden bileceksin barda bu çocuk Roger'ı anımsattı. Çok çok sonra filleri öğrendik. O zaman manga mı vardı. Ölümü gülerek karşılayan bir velet. Monkey D. Lufy diyor, kimse sallamıyor çocuğu, D. bir gizem ve hoşumuza gidiyor. Croco'yu gömüyor ama D. diye potansiyeli sınır tanımıyor diyoruz. D. ler önemli işte. Sonra evrende Monkey D. Garp varmış ve bu adam Roger'ı kovalamış. Bizimkinin dedesi çıktı. Ne yaparsan yap işte. Sonra yok babası en çok aranan adam, tüm sıcaklığım o kimsesiz beni kandırmayan çocuğaydı. Monkey D. Lufy deyince Garp'ın neyi oluyorsun diye niye zamanında kimse tırsmadı. Şimdi Mom Garp diyor ama. kafa dede diyor.
Ben kimsesiz Monkey D. Luffy'yi sevmiştim, beni aldattı. Beni daha da bu kadar içten yazarken bulamazsın.
Goku ilk göz ağrım ve daha bir sürü ana karakter yazarım. Gon, Natsu, Torikovb.. ama gerek yok.
Not: Şarkı eşliğinde okursan sevinirim.
Ah ah Baratie sahneleri geldi benimde aklıma nedense.
