Hayatımda gördüğüm en saf, en temiz insandı, nefret ettiği insanlara bile yardım istedikleri zaman hiç çekinmeden yardım ederdi, birbirimizi çok seviyorduk, 11 ay beraber olduk, ilk ilişkimdi, bana mükemmel biri gibi görünüyordu, daha sonra bu iyi niyeti gereğinden fazla sinir bozucu olmaya başladı, kendisine yazan heriflere, açık açık sapık olduğu belli olan insanlara bile mesafe koymuyordu, bunun yüzünden çok kavga ettik, en sonunda o nefret ettiği insanlara bile yardım eden üzülen kız, ben zırıl zırıl ağlarken sesi bile titremedi, o günden sonra kimseye gerek halimi gösteremedim, şu an 1.5 aylık bir sevgilim var, ama ona ne bağlanabiliyorum, ne de onu sevebiliyorum, umursamazlık en üst seviyede, sevdiğim insan ne yaparsa yapsın affeden ben, artık en ufak hatada kızı terk eden bene dönüştü, kendimi daha güçlü hissediyorum, daha özgür hissediyorum, ama bu umursamazlık beraberinde baya katı, baya acımasız bi düşünce yapısını da getiriyor.
Aşık olup da karşılık göremeyen varsa tavsiye edebileceğim en iyi şey, acı çekin. Acı çekin ki güçlenesiniz, umursamamayı, herhangi bir kız için değmeyeceğini öğrenin. Yoksa her türlü ezileceksiniz. Bunu söyleyen de 11 aylık sevgilisinden önce 8 yıl aynı kıza aşık olup karşılık göremeyen biri.
Özet geçmek gerekirse, mantığınızı ön plana alın. Duygularınızı değil.