Roman Okuma Kulübü

Kitabında başında sis ile başlayan o değişik ortam kitabın sonuna kadar devam etti. Mutlu sonla da bitebilirdi ama böyle bitmesi çok daha etkileyici oldu özellikle son olayda Axl ın suyun içine yürümeye devam etmesi beni bi garip etkiledi.

Evvela şunu söyleyeyim ki Kazuo Ishiguronun okuduğum ilk kitabıydı. Hangi konuda nasıl yazdığı hakkında pek bir fikrim yok. Bu yüzden yazar üzerine konuşamam.

Eser içinse eleştirmen olmadığımdan yapısal bir analiz de yapamam. Ancak sıradan bir okuyucu olarak kitabı ve yazarı bana hissettirdikleriyle değerlendirecek olursam:

Okurken en belirgin yaşadığım his özlem duygusuydu. Başka diyarlara yolculuk, yaşlılık ve hatıralar bu duyguyu tetikleyen unsurlar oldu.

Bir diğeri empati duygusuydu. Karakterler arasında gerçekten sevmediğim bir karakter olmadı, Querig dahil hepsiyle bir şekilde empati kurdum. Sanırım yazar da bunu istemiş olsa gerek. Yani bende işe yaradı.

Bir de ne artan ne eksilen dengede bir merak duygusu. Hep ne olacağını merakla okudum ama sabırsızlanmadım.

Hikaye fantastik olmasına rağmen çoğu zaman bunu unutturuyordu bu da sanırım yazarın bilerek tercih ettiği bir şey olsa gerek.

Sonuç olarak okuduğuma pişman olmadım, üslubunu sevdim, karakterlerini sevdim, hikayeyi de çok beğendim.

Uzun süredir günlük veya biyografi hariç bir şey okumadım. Bana iyi geldi bu ortam değişikliği. İzleme/hayal kurma ve gerçekten yaşama arasında beyinde çok farklı fonksiyonlar olmuyor diye duymuştum. Bu açıdan yazarın hayalini kurdurduğu dünyaya girip olayları yaşadığımızı en azından beynimizin öyle sanıp hormon bastığını düşünürsek, ben Kuzuo Ishigoru'nun bana yaşattığından pek memnun kaldım diyemem. Devamlı bir puslu hava vardı ve bitmedi gereksiz külterel saygı, unutkanlığın sevgisi ise sona kadar direndi de nihayet tükendi. Fantastik ögeler çok yersizdi. Gerçi pek fantastik okumadım belki de yerindedir. Kitapta en çok ejderhanın ölümünün kolaylığına şaşırdım. Zaten orada çok etkiliyici bir şey olsa da şaşırırdım ama yazar aksine hiçbir şey yapmayarak şaşırttı. "Kısmî tebrik" diyeceğim ama sonuçta yine de şaşırdım yani. Tam tebrik.

Yazarın yaşattığı dünyadan daha çok genelde ilgimi çeken kelimeleridir, kelime seçimidir. Şimdi çeviri elbette, çeviriden de yazarın kelimelerini orijinal halinde görmek mümkün değil. Bu kelime kısmı benim için önemli zira hikâye bizi ortama soktuğu kadar kelimelerin orijinal halini tüketmek de bizim, yazarın kendisi olmamıza olanak sağlıyor. Yani ben böyle düşünüyorum. Kelimeleri okuduğun süre boyunca yazar gibi düşünürsün. Çünkü onun düşünce şeklini katıksız kendi beyninde çalıştırıyorsun. Bu da kısa süre o olmakla aynı şey. Neyse kitabı eleştirmektense başka bir şey yazıyorum. Ama yani buna önem verdiğimi belirtmek istedim ve bu kitap için sözlerin (cümlelerin) değil kelime seçimlerinin etkileyici bir tarafı yoktu ve bu haliyle giydiğim, dönüştüğüm yazar/kişi bende bir etki bırakmadı.

İçerik hakkında söylenecek pek bir şey yok. Belki biraz daha uzun olsa, adı geçip işlenmeyen karakterler de işlense biraz daha iyi olabilirdi. Merlin'nin büyüsüyle başlasa kitap, öyle bir bölümle yani falan. Hani "yıllar önce vs." o şekilde başlayabilirdi. Tabii büyünün niye yapıldığı başta söylenmeyecek yine sonda ortaya çıkacak. Yine şu Wistan ve Brennus ile ilgili çocukluk kısımları. Tabii bunları istemek sözde kolay ama Wistan çocukluk arkadaşım diyeceğine biz bunu, okuduğumuz için bilseydik daha güzel olabilirdi diyorum. Bir bölüm Wistan'lar bir bölüm Axl'lar işlenip daha sonra bunları birleştirebilirdi. Neyse-2 bana hâlâ eleştirilecek şeyi eleştirmiyormuşum gibi geliyor. Ama aklıma gelenler, söylemek istediklerim bunlar yani çoğunlukla. Normalde okumayacağım bir türdü. Ama bu kulüp vesilesiyle iyi oluyor okumak, bu türe fırsat vermek.