Kelimenin Son Harfiyle Kelime Söyle

(ﻣﺒﺎﺭﺯﻩ) i. (Ar. burūz “ortaya çıkmak”tan mubāreze)
1. Eski savaşlarda karşı karşıya gelmiş düşman taraflardan, er dilemek sûretiyle meydana çıkan iki veya daha çok savaşçının birbiriyle yaptığı teke tek çarpışma: Cirit oyunlarında, güreşlerde, mübârezelerde hep birinci gelirdi (Ömer Seyfeddin).
2. XIX. yüzyılda düello karşılığında kullanılmıştır: Nâmusu ihlâl olunan mübârezede gālip gelemezse intikam nerede kalır? (Nâmık Kemal). Mübâreze Avrupa’da bugün memnû ise de gizlice yine icrâ olunuyor (Şemseddin Sâmi).
3. teşmil. Kavga, mücâdele: On dokuz yaşına kadar Ahmet Cemil tamâmen hayatta mümkün olabildiği kadar mesut idi. Ondan sonra pederini kaybedince endîşe-i maîşet, mübâreze-i hayat başlamıştı (Hâlit Z. Uşaklıgil).
ѻ Mübâreze etmek: Teke tek çarpışmak, düello etmek, mücâdele etmek.
● Mübârezat (ﻣﺒﺎﺭﺯﺍﺕ) i. (Ar. çoğul eki -āt ile) Mübârezeler, teke tek çarpışmalar, düellolar.

( ﭘﺎﻳﺒﻨﺪ– ﭘﺎﺑﻨﺪ) sıf. (Fars. pāy > pā “ayak” ve bend “bağlayan” ile pāy-bend > pā-bend)
1. At vb. hayvanların yürümesine engel olmak için ayaklarına vurulan bağ, köstek; halk ağzı. payvend: Giderken nâka-i Leylâ’ya sanman hâr olur pâ-bend / Alıkoyan anı hep cezbe-i Mecnûn-ı şeydâdır (Rûhî-i Bağdâdî).
2. mec. Engel, mâni: Nâdan reh-i hilâfa düşüp pâybend olur (Nâilî). İslâm imiş devlete pâbend-i terakkî / Evvel yok idi işbu rivâyet yeni çıktı (Ziyâ Paşa – Ö.T.S.). Âfettir ucb u kibr ü riyâdan sakın aman / İnsâna pâybend-i dalâlet odur heman (Hersekli Ârif Hikmet). İhtiyâc âdeme pâbend-i belâdır yoksa / Hod-fürûşâna müdârâ çekilir belâ değil (Muallim Nâci’den).
3. sıf. ve i. Ayağı bağlı olan (kimse), esir, giriftar, pâ-beste: Pâybend oldum ser-i zülf-i perîşânın görüp / Nutktan düştüm leb-i la’l-i dür-efşânın görüp (Fuzûlî).