(ﺍﻧﺎﻧﻴّﺖ) i. (Ar. ene “ben” > enānі “kendini çok seven”den yapma mastar eki -iyyet ile enāniyyet) Benlik, her şeyi kendi benliğine dayandırma, kibir, gurur: Lâf-ı da’vâ-yı enâniyyet ne lâzım âkıle / Herkesin âlemde bin mâfevki bin mâdûnu var (…). Enâniyyet hicâbı kalksa bil nefsin olur bende (Ken’an Rifâî).