Değişen Huylarınız/Fikirleriniz

Önceden inanırdım artık inanmıyorum saygı duyuyorum tabi herkese ama bana din ve allah tanrı vs. kelimeleri artık çok saçma geliyor

Bir dönem insanların görüşlerini aşırı kafaya takıyodum. Onların istediği gibi olmaya çalışıyodum. Artk sal gitsin modundayım. Hatta inadına yapma denilen şeyleri yapıyorum. Pişman değilim

Karantina öncesine kadar hiç emoji kullanmıyodum kullanana da garip garip bakıyodum son bir kaç aydır emoji bağımlısıyım. Kurtuluşun yok dediler ? ?

Eskiden insanlarin cogunun saygi duyulacak yanlari oldugunu dusunurdum[her ne kadar ben fark edememis olsam bile]. Lakin su an gecmiste hatali oldugumu ve cogu insanin en ufak saygiyi bile hak etmedigini dusunuyorum.

Eskiden olsa forumdaki her sohbete yazar, eğlenirdim. Şimdi yok o huyum, boş yapma özelliğim körelmiş

Farklı ve özel olmayı eskiden güzel bulurdum.

Efendim, daha gencecik bir delikanlıyım. O yüzden de değişim rüzgarlarının ortasında bayrak salladığımı düşünüyorum hâlâ ve kişiliğim de tam olarak oturmuş değildir muhtemelen. Ama birkaç dikkat çeken şey var önceden başımı ağrıtıp şu an beni uğraştırmayan:

- Tipimin kötülüğü beni kendime karşı çok acımasızlaştırmıştı. Daha sonraları bu durumu aşıp kendimle barıştım.?

- Yere bakarak yürürdüm ve insanlarla göz teması kuramazdım. Şimdi bilerek insanların gözlerinin içine içine bakıyorum.

- Önceleri herkesi hayatımda tutmak için çabalarken şu an giden gitsin kalan sahalar bizimdir modundayım. ?

- Eskiden çok nazik biriydim. Şu an genel manada çok öküzleştim.?

- Son olarak da, güzel hanımlarla şansım olmayacağını düşünürdüm :d

Eskiden daha iyi biriydim demek isterdim ama muhtemelen iyilik değil de saflıktı benimki, şimdi bakınca anlıyorum biraz. Umarım gelecekte de şuanki halime bakıp ne kadar safmışım demem.

Hiçbir şeye haddinden fazla değer vermeyecekmişsin bunu anladım. Kendi mutluluğunu da başkalarına bağlamayacaksın. Çok şey var da bende kalsın.

Benim ilkokul dan üniversite son sınıfa kadar ciddi bir islami ilim arayışım oldu. Medreselere gittim camilerden çıkmazdım. Babam çok müdahil olmazdı fakat annem ciddi bir başarı elde etmemi( tıp vb yüksek bölümler) çok isterdi. Bu sebeple anne ve babanıza öf bile demeyin ayetini ileri sürerek istedikleri yönde hareket etmemi isterler. Bende islamda sadece ilim için anne babaya itaat edilmeyeceğini ileri sürerdim. Sürekli böyle çatışmalarla geçti.
Zaman içerisinde namaz kılan insanların bile dalga geçme yoluyla beni aşağıladıklarını fark ettim. Hacı hoca sofii bilmem ne. O insanları hergördüğümde yolumu çevirdim tavır aldım. Bir süre sonra ilmi bilgilerimden ötürü insanların sorularıyla karşılaştım soru içinde soru çıkıyordu. farklı fraksiyondan hocaların söylemleri mi dersin atayizlerinıspatları mı dersin bir ton saçma hikaye ve en acısı da inanan insanların kendilerine bilmeleri farz olan 5 şartla alakalı uygulama konularında bile sonsuz uçurumlarla bezeli çelişkilerini fark ettim. Artık bir noktadan sonra bu saçmalıklarla uğraşamadım. İnancımla alakalı bir değişikliğim olmadı fakat bu inancın ince noktalarına ulaşsam dahi çığlığım kimseye yetişmeyecekti. tabiatım bunu kaldıracak bir güçte değil.
Kısacası şuan tek derdim minnetsiz bir rızk ve sadece namazlarımı kılabilmek. Bunun dışında da bir çok fikrim değişmiştir fakat hiç biri bunun kadar keskin değil...

Eskiden şiddetli bir şekilde ölümü arzulardım.Şimdi sonuna kadar "ölümsüzlüğü" arzuluyorum. Sadece kendim için değil tüm insanlar için istiyorum. İnsanların ölmesini kabullenemiyorum. Eski halim beni görse "iyice aptallaşıp ve saf olmuşsun" derdi herhalde ki galiba haklı.

Böyle olunca da sertliğim bozuluyor ve baya bir yumuşuyorum sanırım.

Bir düşünce değişikliğinin tüm dünyaya bakışının da değiştirdiğini öğrenmiş oldum.