Nietzsche ağladığında kitabı , hayatımın dönüm noktalarından birinde , karşıma saçma sapan bir şekilde çıkmış bir kitap .
Satranç baya bir etkileyici eserdi. Ama en çok duyguyu veren kitabı Bilinmeyen Bir Kadının Mektubu oldu bana göre. Satranç 1 dir Bilinmeyen Kadinin Mektubu 2dir.Stefan Zweig-Sahaf Mendel (Kitapçı Mendel)
Zweig deyince herkes satrancı önerir. Bense bu kitabını (novella aslında) öneriyorum. Satranç benim 2. Numaramdır.
Herkesin aklına distopya deyince 1984 gelir. Çok da güzel kitaptır. Ama bana gerçek terör duygusunu aşılayan kitap Aldous Huxley-Cesur Yeni Dünya oldu.
Ve yine bu kitaptan esinlenerek yazılmış Otomatik Piyano-Kurt Vonnegut için nasıl övgü kelimeleri kullanabilirim bilmiyorum. Kitabı okurken yazarın zekasına aşık olmamak elde değil.
Kısacası şiddetle tavsiye ederim efenim.
Tiksinmiştim o kitaptan.
Ya biraz abartı var hak veriyorum ama bir kadının aşka bakış açısını çok güzel anlatıyor.Tiksinmiştim o kitaptan.
Düşüyor mu böyle?
Bir kadının?
İşim olmaz.Düşüyor mu böyle?
Yahu adam anlayamamışsa kadının suçu ne? 3 gelisinde bile kadinı hatırlamamış adam. Saplantı konusuna hak veriyorum.
