Luffy'nin dövüşlerinden dövüş hissi alıyoruz. Adam sana her duyguyu veriyor. Kaçıyorsa da bir sebep bulabiliyorsun, kalıp ölümüne dövüşürse de bir sebep buluyorsun. Kendi adıma söyleyeyim Katakuri dövüşünde iyi ki hakisi bittiği sıra kaçmıştır. Ben reyizin niye kaçtığını biliyorum.
Siz bilmeseniz de olur. Sonra oturup ciddi düşünmesi yenme arzusu isteği okuyanları da yakıyor.
En can alıcı kısım ise rakibin de iradesi olduğunu görebilmemiz. Rakip sana ben burdayım diyor Luffy'nin dövüşlerinde.
Zoro'nun rakipleri döverken iyi. Adamlar döverken un çuvalına vuruyormuş gibi vuruyorlar Zoro'ya. Zoro da şelale gibi akıyor. Güzel. Sonrası kötü. Zoro bandana takıyor. Benden günah gitti. Felsefemi çıkarıyorum diyor. Bir vuruyor rakip de ne irade ne bir dayanıklılık kalıyor. Vs bitmiştir.
Onu geçtim tek yiyebilir rakipler. Ona bir şey demiyorum. Ama bu adam Zoro'yu şelale gibi akıtmış. Zoro'yu donuna kadar zorlamış bir adam. Öyle ki Zoro en gizli silahı felsefesini çıkarıyor. Öyle ki en gizli silahı Ruhunu ( Ashura'yı ) çıkarıyor. Sonuç ne? İlk adam akıllı darbede rakip yerde. Eee arkadaşım bu adamın hiç morali yok? Dayanmak için hiç mi kendi için bir sebebi yok?
Herhalde en iyi kılıç ustası olmak isteyen bir tek Zoro var. Bir tek Zoro'nun morali var.
Bak konu konuyu açıyor. Harbi Zoro'dan başka en iyi kılıç ustası olmak isteyen var mı?