Hemen hemen herkes hayatında bir dost kazığı yemiştir, ben de yedim, hem de en sağlamından. Ama pişmanlığım kazık yemek değil, daha sonrasında yaptıklarım. Canım o kadar yanmıştı ki bir daha hiçbir insana güvenmedim. Başkası yapsa koymaz, hadi koydu diyelim gider dişlerini döker soğutursun içini, ama insan en güvendiği yerden alınca darbeyi buz dağını da yutsa soğumuyor içi. Çevremde hep güzel insanlar oldu, beni harbiden seven ve saygı gösteren. Yaşadığım bu olayın etkisiyle onlara olan bakışım da değişti, arkadaşlığı tamamen çıkar ilişkisi olarak gören, insanlara hak ettiği değeri vermeyen pislik birine dönüştüm. Kimilerine affedilmeyecek yanlışlar yaptım, affettiler, kimileri haklı olarak irtibatı kestiler, kimileriyle de ben görüşmeyi bıraktım, kimileri de hepsini sineye çekti. Bugün bile çoğu hep güler yüzle karşılarlar beni, hak etmediğim halde hala arayıp sorarlar. Şuan yanımda olanlarla bile aramda görünmez bir duvar var. Yalnız kalmak hiç koymadı bana, ama bazen insanın bir derdi olur ya hani, birilerine anlatıp rahatlamak ister, işte o çok büyük bir lüks oldu benim için. Çok güzel insanlar kaybettim. Keşke bu kadar mal olmasaydım.
