Çocukken Yaptığımız Yaramazlıklar

Çok küçükken İzmir'de ilk defa kar görmüştük, arkadaşa buz tutmuş kapıyı yalasana meybuz gibi dedim, dili yapıştı. Zorla çektik, kapıda baya bildiğin bir deri parçası kalmıştı 2 gün konuşamamıştı, 1 hafta çay çorba içimemişti bebe

Bir keresinde de bir dolmuşu durdurduk, x yerinden geçiyor mu dedik hayır dedi, sonra y yerinden geçer mi dedik evet atlayın dedi, arkadaş da ben de oraya gitmiyorum ***. dedi. Sonra yokuş yukarı kaçmaya başladık manyağın biri fırladı içerden, küfür ederek arkamızdan koşmaya başladı yerden aldığı taşları falan fırlattı. Manyak mıdır nedir bu kadar kızacak ne var bas git işte Yakalasa ne yapacaktı kim bilir.

İlkokulda da baya zorba bir tiptim o anılara hiç girmeyeceğim. Lisede adam oldum ama. Beni liseden sonra tanıyanlara anlatsam kimse inanmaz

Terlikle cam kırmışlığım var. Kaç sene önce millet en son ben vurdum diye bi oyun uydurmuştu. Teyze oğlu da nerden öğrendiyse öğrenmiş bunu bana vurdu baktım koşuyor. Son umut ayağımdaki terliği gelişine fırlattım. Gerisi malum cam çerceve aşağı indi. Geçen baktım 10 sene sonra tamir ettirmişler

Master of Puppets dedi ki:

Ben ki kendi evi dışında kakasını yapamayan insan, kalemimi çalan bebenin çantasının ön gözüne sıçmıştım. Kalemlerini koyduğu yere.

Genişletmek için tıkla ...

Hoşgeldin Mop ahahahaha gece gece iyi geldi ya.

çocukken civcivlerin kafalarını koparırmışım babam bir keresinde yetişmeseydim anaları gözünü çıkartıyodu dedi

Yerli malı haftasından kalan bir portakalla arkadaşla oyun oynuyorduk. Tabi o zamanlar hentbol oynuyoruz falan diyorduk da çaktırmayın. Sınıfta ne kadar kırılabilecek cam, kapak varsa kırmıştık. Sonra kaçmıştık kırılacak bir şey kalmayınca.

5 lirayı (o zaman için iyi para) küçük küçük parçalara ayırdıktan sonra salona gidip "bakın size yemek yaptım" lafıyla küçük kağıt parçalarını göstermişim. Tam yaramazlık sayılır mı bilmiyorum ama aptallık olduğu kesin.

Bi tane oda varmış. Salona açılan ds penceremsi bi yeri varmış. Oradan atlayıp atlayıp duruyormuşuz. Sonra anam gelmiş popoma falan vurmuş işte. O vurdukça gülmüşüm. Daha da siniri bozulmuş. Vurmaya devam ettikçe de acımadı ki acımadı ki diye gülmeye devam etmişim. Hala anlatıyorlar.

Ben doğduğumda gülüyormuşum. 2.5 yaşına kadar evde çocuk olduğuna bin şahit istermiş. Hiç ağlamazmışım. Sonra "nazar değmiş" ve üç gün aralıksız ağlamışım. Her ne kadar sessiz sakin bir çocuk olsam da abimin yaramazlıklarından özenerek ben de beterin beteri var olmuşum. Evde kırılabilecek her şeyi kırmıştık abimle. Tekrar uslu bir çocuk olana dek evde kırılacak hiçbir şey kalmamıştı.

3 yaşındayken odun, çay vb. yükleri dağ ile köy arasında taşıyan bir teleferik ile oynuyormuşum.
Bkz
Bu teleferiklerden köy tarafındakiler yükü indirdiği zaman tele vururlar. Titreşim ve sallanmayla karşı taraf yükün boşaldığını anlar ve teleferiği çeker. Ben de arkadaşımla oynarken karşı taraf öyle zannetmiş. Ver elini dağ. Görüldüğü üzere 3 yaşındaki bir çocuğun oradan kurtulması mucize. Ama bu mucizede büyük rol oynayan bir isim var. Akrabalardan biri olayı duyunca don atlet fırlıyor. Gözlerini sımsıkı kapa. Aşağı bakma. Sıkı tutun. Bağrıyor. Söz dinliyorum. Bir süre sonra da takip edemiyor aşağıdan. Arada metrelerce mesafe var ve daha sonra da teli takip edecek yer yok. Onlarca metre boşluk. Karşı taraf beni görünce çok şaşırıyor. Ellerimi zor açıyor. Bi sene gitmiyorum. Sonra dedem teli kestim diyor. Gidiyorum orada, kesmemiş. Ama çocuk işte unutuyor devam ediyorum. 6 yaşında tekrar oynarken aynı şey oluyor. (Bunu hatırlıyorum.) Bu sefer ayağımla baş aşağı kalıyorum. Fakat teleferik gitmeden kendimi kurtarmayı başarıyorum.

İlkokulda sadece bir dönemde 9 tane pantolon yırtıyorum.
İlkokulda iki sıra arasında sallanırken başımı yere çarpıyor şişiriyorum.
Ortaokulda kafamı yarıp sekiz tane dikiş attırıyorum. (Normal dikiş değil zımba gibi bir şey.)
Lise de sıraların üzerinde koştururken kirişe kafayı gömüyorum.

Galiba ben ne yaparsam kendime yapıyorum.

Yalnız burayı da ne kitlemişim he. Üzerime hikâye kondurmamışlar. Helal forum.

Taisho dedi ki:

Kardesimi orgutledim düşman diye evdeki koltuk takımını bıçakladık birlikte hayatımın en zevkli bir kaç anindan biriydi. Sonrasi cezalar geldi tabi hak mahrumiyetligi gibi şeyler. Only me çünkü kardeşim daha 4 yaşındaydı. Azmettirici cezasida yedim dayaktan kurtuldum Allahtan. Annem sülalenin her ferdine anlattı bu hikayeyi tabi ki. Tez canlı olmamdan sebep acayip anılarım vardır. Bu en hafifiydi.

Genişletmek için tıkla ...

Gece gece hiç güleceğim yoktu da bir insan niye koltuk takımını bıçaklar ya ahahhahaha.

Kenpachi dedi ki:

Gece gece hiç güleceğim yoktu da bir insan niye koltuk takımını bıçaklar ya ahahhahaha.

Genişletmek için tıkla ...

Hoşuma gidiyor. Haşere bir delikanlıydım ben gençken cınıms
He bu arada yeni mi yapıyon bilmiyom. Artık her mesajınanın sonunana ahahahahah yazıyon bilmem itici geliyor bana sebepsiz yapmasan sevinirim smiley kullansana.