O boş levha kuramı Locke'un bilginin kaynağına getirdiği argüman olarak aynı gibi geldi bana haksız mıyım?
Aynen tabula rasa kavramının ta kendisi. Sana 3 tane farklı kuramla alakalı sentez yaparak açıklamaya çalıştım kendi düşüncelerimle.
Evet koşullandırmanın farkındayım. Örnek vermem gerekirse küçük yaşta klişesi yapılan sigara içme muhabbeti de yaşanılan ortamdan elde edilen edinim sayesinde oluşabiliyor.
Senin hikayelerin çok iyiBugün anlatacağım hikayeler kısa olacak ve benim başımdan değil, tanıdıklarımın başından geçen olaylar. Sadece birisinde yan rol olarak bulunuyorum.
Dün asıl ve ana hikayemi anlatmıştım. Bugünküler çerezlik niyetine. Maksat muhabbet olsun.
Hikaye 2
Bu olay, ağabeyimin başından geçiyor. Bunu yaşadığında 9-10 yaşında. Ben yeni doğmuşum. Beşiğim annemlerin odasında, ağabeyim ise başka bir odada tek başına yatıyor. Bir gece, ağabeyim uykusundan uyanıyor. Yattığı yerden bir bakıyor ki, annem arkası dönük bir şekilde, sobanın üstündeki örtüyü falan düzeltiyor. Burada garip olan şu; bunu gecenin bir vakti ve karanlıkta yapıyor. Ağabeyim, korkuyla üstündeki örtüyü yüzüne çekiyor. Bir süre çıkmıyor örtünün altından. Biraz zaman geçtikten sonra yavaşça örtünün ucunu kaldırıyor ve göz ucuyla sobanın oraya doğru bakıyor. Annem yine orada ama bu sefer bir farklılık var. Ellerini, kollarını garip bir şekilde sağa sola doğru uzatmış ve poz verir gibi sabit bir şekilde duruyor. (Çok absürt bir duruş olduğunu hayal edin.) Ağabeyim korkuyla hemen tekrar örtüyü kapatıyor. Bir süre sonra tekrar göz ucuyla dışarıya bakıyor. Annem hala orada ve yine farklı ve yine absürt bir şekilde sabit duruyor. Bu durum 2-3 kere tekrar ediyor. Her seferinde annemin durduğu şekil değişiyor ama hepsi de çok garip, ürkünç pozlar. En sonunda ağabeyim artık korkudan ne yapacağını bilemez bir haldeyken, bir bebek ağlaması duyuyor. Ardından bir beşik gıcırtısı. Ağabeyim göz ucuyla tekrar sobanın oraya bakıyor ve hiçbir şey olmadığını görüyor.
Anlamayanlar için; ağlayan bebek benim. Ben ağlayınca annem beşiği sallıyor.
Hikaye 3
Bu olay, babaannemin rahmetli babasının başından geçiyor. Bize bu olayı babaannem anlattı. Öyle korkutma amaçlı, şaka amaçlı falan olmadığını belirteyim. Zaten biz küçükken anlattığı bir şey değil. Yakın zamanda öğrendiğimiz bir olay.
Olay, Kırşehir/Kurugöl Köyü'nde geçiyor. Babamın memleketi. Bizim köy çok kalabalık değildir. Çoğu köy gibi herkes birbirini tanır vs. Büyük dedem (böyle bahsedeceğim,) bir gün bir eve misafirliğe gidiyor. Sohbet, muhabbet derken, saat geç olduğu için yatıya kalmasını teklif ediyorlar. O da kabul ediyor. Nerede kalmak istersin, hangi odayı açalım sana, diye soruyorlar. Büyük dedem de o an oturdukları dış odada (dış odadan kastım; evin diğer kısımlarına en uzak odadır. Diğer odalar, salonun etrafında, yan yana dururken bu oda ayrıdır ve arada hol falan vardır. Dış kapının yanında olur.) kalabileceğini söylüyor. Ev sahibi itiraz ediyor: ''Bu oda geceleri pek tekin olmuyor, sana başka bir odayı ayarlayalım,'' diyor. Büyük dedem ise sorun olmadığını ve o tarz şeylerden korkmadığını belirtiyor. Bunun üzerine ev sahibi; ''sen bilirsin,'' diyor ve o odada yatağını hazırlıyorlar. Herkes odalarına çekiliyor ve büyük dedem odasında yalnız kalıyor. Başını yastığa koyuyor ve gözlerini kapatıyor. Gözlerini kapatmasından yaklaşık olarak 5-10 saniye sonra yastığının hareket ettiğini hissediyor. Gözlerini açıp etrafına bakıyor, kimse yok. Yastığını kontrol ediyor ve bir sıkıntı olmadığını görünce tekrar yatıyor ve gözlerini kapatıyor. Gözlerini kapattıktan sonra tekrar yastığı hareket ediyor ama bu sefer resmen kafasının altındaki yastık havalanıyor. Büyük dedem korkuyla gözlerini açıyor ve odada bir ''şey'' olduğunu fark ediyor. O ''şey''i şöyle tarif etmiş büyük dedem; çok uzun boylu, aşırı derecede sıska simsiyah bir vücut. Yani insan gibi ama tam olarak da değil aslında. ''Soba borusunu andıran bir kalıbı var,'' diyor. Ve arakası büyük dedeme dönük. Büyük dedem onu görünce ''sen kimsin,'' diye soruyor. O ''şey,'' arkasını dönüp bakmadan cevap veriyor. ''Bezgin Mehmet.'' (Bu lakabı ve ismi salladım çünkü hatırlamıyorum. Bunun için babaannemi rahatsız etmek istemedim. Zaten bir lakap ve isim söylemesi önemli burada, o lakap ve ismin ne olduğu değil.) Bunu söyledikten sonra o ''şey'' evden çıkıyor ama kapı ya da pencere kullanmıyor tabii ki. Büyük dedemin dikkatini çeken şu oluyor; söylediği isim ve lakap tanıdık. Köyde yaşayan bir adam yani. Gerçekten var öyle birisi. Gece bitiyor, ertesi gün büyük dedem köyde geziyor, ahbaplarıyla sohbet ediyor. Birisi diyor ki büyük dedeme; ''Haberin var mı, gece bizim Mehmet'e inme inmiş.'' Büyük dedem soruyor; ''Hangi Mehmet'e?'' Adam cevap veriyor; ''Bezgin Mehmet'e.''
Hikaye 4
Bu olayın bir kısmında ben de dahilim. Olay yıllar önce oluyor. Yine ilkokul yaşlarımdayım. O dönemde, dedem İstanbul'da bir apartman yapmıştı. Her dairesini çocuklarına verdi falan. O apartmana da ilk taşınan teyzem oldu. En alt kata yerleştiler. Üst katlar boş yani. Kuzenim de o dönem ailesiyle kalıyordu. Ranzada yatıyor. Üstte kendisi, altta kız kardeşi. Bir gün kuzenimle konuşurken bana geceleri garip sesler duyduğundan bahsetti. Ranzanın üst katında yattığı için tavana çok yakın oluyor. Tavan da alçak zaten. Ranzada oturamaz yani, o derece. Bana dediğine göre; hemen hemen her gece, üst kattan gülme sesleri geliyormuş ve bu sesler bir bebeğin gülmesine benziyormuş. Neredeyse her gece, boş bir daireden gelen bebek kıkırdamaları. Bu zaten başlı başlına enteresan bir olay ama ben de bir şekilde bu olaya dahil oldum. O da şöyle oldu; yine teyzeme gitmiştik. Olay sırasında binada sadece kuzenim ve ben vardık. Teyzem ve annem nereye gitmişti, onu net olarak hatırlamıyorum. Evdeyiz ve salonda top oynuyoruz. O zamanlar öyle her evde bilgisayar falan yok tabi. Salonda çift kale maç falan yapıyoruz. Maç esnasında kuzenim bir anda donup kaldı. Beti benzi attı, o derece korkmuş. ''Sana bir şey söyleyeceğim ama korkma,'' dedi. Ben böyle der demez korktum zaten. ''N'oldu,'' diye sordum. Avizeye bak dedi. Avize de tam benim üstümde. Korkuyla yukarı baktım. Avize sağa sola sallanıyor. Burada vermem gereken ayrıntılar şunlar; avizeye hiçbir şekilde bir müdahalemiz olmadı (olsaydı zaten bunun bir anlamı olmazdı,) top falan çarpmadı ve pencere falan açık değil. Çünkü pencere tam benim arkamdaydı ve açık olsaydı top dışarı kaçabilirdi. O yüzden kapalı tutuyorduk camı. Zaten avizenin sallanma şiddeti öyle basit bir rüzgarla olacak şekilde değildi. Daha önce dediğim gibi, apartmanda da başka kimse yaşamıyor. Daireler zaten yapılmış, inşaat veya herhangi bir çalışma da yok. O gün o avize nasıl sallandı ve bunun o seslerle bir bağlantısı var mıydı, bunu hep merak ettim.
Bu hikaye diğerlerine göre daha basit olduğu için başta yazmayı düşünmüyordum ama yazmışken bunu da ekleyeyim dedim.
Şimdilik aklıma anlatmaya değecek başka hikaye gelmedi. Gelirse daha sonra yazarım zaten.
Şu hikayelere bak korku filmi bildiğin... 3. Hikaye’nin sonu oscar alır adeta... hajsjsjsBugün anlatacağım hikayeler kısa olacak ve benim başımdan değil, tanıdıklarımın başından geçen olaylar. Sadece birisinde yan rol olarak bulunuyorum.
Dün asıl ve ana hikayemi anlatmıştım. Bugünküler çerezlik niyetine. Maksat muhabbet olsun.
Hikaye 2
Bu olay, ağabeyimin başından geçiyor. Bunu yaşadığında 9-10 yaşında. Ben yeni doğmuşum. Beşiğim annemlerin odasında, ağabeyim ise başka bir odada tek başına yatıyor. Bir gece, ağabeyim uykusundan uyanıyor. Yattığı yerden bir bakıyor ki, annem arkası dönük bir şekilde, sobanın üstündeki örtüyü falan düzeltiyor. Burada garip olan şu; bunu gecenin bir vakti ve karanlıkta yapıyor. Ağabeyim, korkuyla üstündeki örtüyü yüzüne çekiyor. Bir süre çıkmıyor örtünün altından. Biraz zaman geçtikten sonra yavaşça örtünün ucunu kaldırıyor ve göz ucuyla sobanın oraya doğru bakıyor. Annem yine orada ama bu sefer bir farklılık var. Ellerini, kollarını garip bir şekilde sağa sola doğru uzatmış ve poz verir gibi sabit bir şekilde duruyor. (Çok absürt bir duruş olduğunu hayal edin.) Ağabeyim korkuyla hemen tekrar örtüyü kapatıyor. Bir süre sonra tekrar göz ucuyla dışarıya bakıyor. Annem hala orada ve yine farklı ve yine absürt bir şekilde sabit duruyor. Bu durum 2-3 kere tekrar ediyor. Her seferinde annemin durduğu şekil değişiyor ama hepsi de çok garip, ürkünç pozlar. En sonunda ağabeyim artık korkudan ne yapacağını bilemez bir haldeyken, bir bebek ağlaması duyuyor. Ardından bir beşik gıcırtısı. Ağabeyim göz ucuyla tekrar sobanın oraya bakıyor ve hiçbir şey olmadığını görüyor.
Anlamayanlar için; ağlayan bebek benim. Ben ağlayınca annem beşiği sallıyor.
Hikaye 3
Bu olay, babaannemin rahmetli babasının başından geçiyor. Bize bu olayı babaannem anlattı. Öyle korkutma amaçlı, şaka amaçlı falan olmadığını belirteyim. Zaten biz küçükken anlattığı bir şey değil. Yakın zamanda öğrendiğimiz bir olay.
Olay, Kırşehir/Kurugöl Köyü'nde geçiyor. Babamın memleketi. Bizim köy çok kalabalık değildir. Çoğu köy gibi herkes birbirini tanır vs. Büyük dedem (böyle bahsedeceğim,) bir gün bir eve misafirliğe gidiyor. Sohbet, muhabbet derken, saat geç olduğu için yatıya kalmasını teklif ediyorlar. O da kabul ediyor. Nerede kalmak istersin, hangi odayı açalım sana, diye soruyorlar. Büyük dedem de o an oturdukları dış odada (dış odadan kastım; evin diğer kısımlarına en uzak odadır. Diğer odalar, salonun etrafında, yan yana dururken bu oda ayrıdır ve arada hol falan vardır. Dış kapının yanında olur.) kalabileceğini söylüyor. Ev sahibi itiraz ediyor: ''Bu oda geceleri pek tekin olmuyor, sana başka bir odayı ayarlayalım,'' diyor. Büyük dedem ise sorun olmadığını ve o tarz şeylerden korkmadığını belirtiyor. Bunun üzerine ev sahibi; ''sen bilirsin,'' diyor ve o odada yatağını hazırlıyorlar. Herkes odalarına çekiliyor ve büyük dedem odasında yalnız kalıyor. Başını yastığa koyuyor ve gözlerini kapatıyor. Gözlerini kapatmasından yaklaşık olarak 5-10 saniye sonra yastığının hareket ettiğini hissediyor. Gözlerini açıp etrafına bakıyor, kimse yok. Yastığını kontrol ediyor ve bir sıkıntı olmadığını görünce tekrar yatıyor ve gözlerini kapatıyor. Gözlerini kapattıktan sonra tekrar yastığı hareket ediyor ama bu sefer resmen kafasının altındaki yastık havalanıyor. Büyük dedem korkuyla gözlerini açıyor ve odada bir ''şey'' olduğunu fark ediyor. O ''şey''i şöyle tarif etmiş büyük dedem; çok uzun boylu, aşırı derecede sıska simsiyah bir vücut. Yani insan gibi ama tam olarak da değil aslında. ''Soba borusunu andıran bir kalıbı var,'' diyor. Ve arakası büyük dedeme dönük. Büyük dedem onu görünce ''sen kimsin,'' diye soruyor. O ''şey,'' arkasını dönüp bakmadan cevap veriyor. ''Bezgin Mehmet.'' (Bu lakabı ve ismi salladım çünkü hatırlamıyorum. Bunun için babaannemi rahatsız etmek istemedim. Zaten bir lakap ve isim söylemesi önemli burada, o lakap ve ismin ne olduğu değil.) Bunu söyledikten sonra o ''şey'' evden çıkıyor ama kapı ya da pencere kullanmıyor tabii ki. Büyük dedemin dikkatini çeken şu oluyor; söylediği isim ve lakap tanıdık. Köyde yaşayan bir adam yani. Gerçekten var öyle birisi. Gece bitiyor, ertesi gün büyük dedem köyde geziyor, ahbaplarıyla sohbet ediyor. Birisi diyor ki büyük dedeme; ''Haberin var mı, gece bizim Mehmet'e inme inmiş.'' Büyük dedem soruyor; ''Hangi Mehmet'e?'' Adam cevap veriyor; ''Bezgin Mehmet'e.''
Hikaye 4
Bu olayın bir kısmında ben de dahilim. Olay yıllar önce oluyor. Yine ilkokul yaşlarımdayım. O dönemde, dedem İstanbul'da bir apartman yapmıştı. Her dairesini çocuklarına verdi falan. O apartmana da ilk taşınan teyzem oldu. En alt kata yerleştiler. Üst katlar boş yani. Kuzenim de o dönem ailesiyle kalıyordu. Ranzada yatıyor. Üstte kendisi, altta kız kardeşi. Bir gün kuzenimle konuşurken bana geceleri garip sesler duyduğundan bahsetti. Ranzanın üst katında yattığı için tavana çok yakın oluyor. Tavan da alçak zaten. Ranzada oturamaz yani, o derece. Bana dediğine göre; hemen hemen her gece, üst kattan gülme sesleri geliyormuş ve bu sesler bir bebeğin gülmesine benziyormuş. Neredeyse her gece, boş bir daireden gelen bebek kıkırdamaları. Bu zaten başlı başlına enteresan bir olay ama ben de bir şekilde bu olaya dahil oldum. O da şöyle oldu; yine teyzeme gitmiştik. Olay sırasında binada sadece kuzenim ve ben vardık. Teyzem ve annem nereye gitmişti, onu net olarak hatırlamıyorum. Evdeyiz ve salonda top oynuyoruz. O zamanlar öyle her evde bilgisayar falan yok tabi. Salonda çift kale maç falan yapıyoruz. Maç esnasında kuzenim bir anda donup kaldı. Beti benzi attı, o derece korkmuş. ''Sana bir şey söyleyeceğim ama korkma,'' dedi. Ben böyle der demez korktum zaten. ''N'oldu,'' diye sordum. Avizeye bak dedi. Avize de tam benim üstümde. Korkuyla yukarı baktım. Avize sağa sola sallanıyor. Burada vermem gereken ayrıntılar şunlar; avizeye hiçbir şekilde bir müdahalemiz olmadı (olsaydı zaten bunun bir anlamı olmazdı,) top falan çarpmadı ve pencere falan açık değil. Çünkü pencere tam benim arkamdaydı ve açık olsaydı top dışarı kaçabilirdi. O yüzden kapalı tutuyorduk camı. Zaten avizenin sallanma şiddeti öyle basit bir rüzgarla olacak şekilde değildi. Daha önce dediğim gibi, apartmanda da başka kimse yaşamıyor. Daireler zaten yapılmış, inşaat veya herhangi bir çalışma da yok. O gün o avize nasıl sallandı ve bunun o seslerle bir bağlantısı var mıydı, bunu hep merak ettim.
Bu hikaye diğerlerine göre daha basit olduğu için başta yazmayı düşünmüyordum ama yazmışken bunu da ekleyeyim dedim.
Şimdilik aklıma anlatmaya değecek başka hikaye gelmedi. Gelirse daha sonra yazarım zaten.
Mümkün ama bir o kadar da zor. Bu tür bir farkındalığı olan bir birey gene de bilinç altında yatan şeylerin etkisi altında kalmaya devam eder. Mesela psikoanaltik bilimde bunlardan kurtulmanın yolu hipnoz yoluyla bilinçaltındaki şeyleri ortaya çıkartır ve onları tedavi edilebilir der. Ya da rüya yorumlarıyla bilinç altında yatan korkunun sebeplerini yorumlamaya çalışıp sorunu nötrlemeye çalışırlar.Bilişsel bilime göre de kişi farkındalığı zaman içinde edimsel koşullanmada olduğu gibi sönümlenmeye gidebilir der.
Psikoanalitik kuramın artık eskisi gibi doğru bir yol olmadığını okumuştum. Freud zamanında ne kadar başarılı bir durum olmuşsa bireylerin tekrardan eski hareketlerine geri dondugu gözlemlenmişti. Zaten ondan sonra ki gelen kişiler tarafından eleştirilere maruz kalıyordu. O kadar ki bir tarafta freudyenler diger tarafta anti-freudyenler vardi :d
Neden kavga ettiklerini de sordum.Rüyamdaki sebeple birebir aynıydı.Her şey rüyamdaki gibi olmuştu.Diyaloglar bile aynıydı.Baya korkutmuştu bu durum beni 
