Yüzüğü kartallarla Hüküm Dağı'na attıklarında hikaye benim için tamamen bitmişti. Yıllardır izliyorum kalanını da izleyim bari dedim. Adamlar çıkan her bölümde beni dumur etmeyi başardı.
Bu adamlar on yıldır bu işle uğraşıyor. 10 yıl. Koskoca on yıl. Bir insan gerizekalı olsa bile, kuş beyinli olsa bile yönetmenliği-senaristliği bu süre zarfında sıfırdan öğrenir. Ancak bu iş, iyi yönetmenlik-iyi senaristliğin ötesinde bir mevzu aslında. Bunun arkasında çok farklı insan duyguları, psikolojisi var. Bu kadar kötü olmak mümkün değil. Bir insan on yıl bu işle uğraşıyorsa bir takım şeylere saygısı olur, en azından onlar için bir şeyler yapmaya çabalar. Hadi diyelim izleyiciye saygınız yok. İnsanın on yıldır beraber çalıştığı oyunculara, ekibe saygısı olur. Sette yaşadığı onca şeye, anılarına saygısı olur. Uyarlanan esere, eserin yazarına saygısı olur. Yıllardır verdiği emeğe saygısı olur. İnsanın kendisine saygısı olur yahu! Bu işin bu kadar kötü olması kesinlikle bilinçli yapılan bir şey. Ne idi bu adamları bu kadar kötü olmaya iten? Açgözlülük mü, ilk sezonlarda yakalanan başarının verdiği yüksek haz mı? Ne idi bilmiyorum ama şuradan psikologlara felan tez yazacak malzeme çıkar belki de.
Bitti de kurtulduk.