İzlediğiniz Son Film

Rebetiko diye bir müzik türü var. Türkiye'den Yunanistan'a göçenlere ait bir tür alt-sınıf müziği. Bu müziğin Türkiye'deki izleri, İzmir'in "Amane Kahveleri"ndedir. Ana karakter (Djam) de müziğe ve Rebetiko'ya aşık bir kız. Bir sebepten dolayı Türkiye'ye geliyor, orada Fransız bir kızla tanışıyor ve olaylar gelişiyor.

Filmin bir kısmı Türkiye'de (suriçinde), bir kısmı Yunanistan'da geçiyor. Her Tony Gatlif filmi gibi müzikleri harika.

Bir sahnede geçen bir diyalog:
- Djam dedesinin mezarına işer.
Avril: İnsan dedesinin mezarına işer mi?
Djam: Ben dedemin değil, müziği ve özgürlüğü yasaklayanların mezarına işiyorum.

Onun dışında bok gibi bir film. İki kültür arasından çıkan bir orta-kültür portresi çıkarmaya çalışayım derken oryantalizme kaçmış.

Gatlif'in filmleri müzik, göç ve sınıfların hikayesini anlatıyor. Birçok filminde de hikayesine sadakati derecesinde başarı elde ediyor. Ama bu film olmamış bence, olamamış.

Bir karakterin duygu durumunu içinde yaşadığı olayla özdeşlemek nispeten kolaydır (yine de her yönetmen beceremez) ama bunu içinde bulunduğu mekanla başarmak gerçekten zor. Hosoda'nın mekan seçimlerine dikkat edin.

Hele o son kısımlardaki istasyon sahneleri... Oyuncakken gayet sevimli duran trenlerin heybetli canavlara dönüşmeleri, kayıp anons memurunun robotik tavırları, zamanla yarış, küçük bir çocuğun kaybolduğu istasyonda yaşadığı hallere dair o kadar güzel seçimler olmuş ki. Aslında sınırlı ve kapalı bir mekanın, kaybolmuş bir çocuğun hayal dünyasında nasıl sonsuz büyüklükteki bir cehenneme dönüşebildiğini göstermek istiyorsanız bu istasyon sahnelerini izletin.