K-pop Güney Kore kökenli bir pop müzik türüdür. K-pop, geleneksel Kore müziğinin yanı sıra pop, deneysel, rock, caz, gospel, hip hop, R&B, reggae, elektronik dans, folk, country ve klasik müzik gibi müzik türlerinden ilham alır. K-pop müziğinin modern biçimi, en eski K-pop gruplarından biri olan erkek grubu Seo Taiji and Boys'un 1992'de kurulmasıyla ortaya çıktı. Grubun farklı müzik tarzları ve türleri ile yaptıkları deneysel çalışmalar ve yabancı müzik unsurlarını Kore Pop'una entegre edebilmeleri, Güney Kore'nin çağdaş müzik sahnesini yeniden şekillendirmesine ve modernize etmesine yardımcı olmuştur.
K-pop sanatçılarına "idol" denilir. Modern K-pop "İdol" kültürü, 1990'larda, K-pop'un genç ve genç yetişkinlerden oluşan fandomları toplayan bir alt kültüre dönüşmesiyle başladı. K-pop kendilerini idollere adamış ve idollerini her platformda destekleyen hayranları-fan kulüpleri ile bilinir. 2003'ten itibaren TVXQ ve BoA gibi isimler, müzik türünü komşu Japon pazarına sokan ve bugün uluslararası alanda K-pop'u popülerleştirmeye devam eden yeni nesil K-pop idollerini başlattı. Çevrimiçi sosyal ağ hizmetlerinin artışı ve Güney Kore TV dizileriyle birlikte, K-pop ve Güney Kore eğlence endüstrisinin şu anki popülerliği yalnızca Doğu Asya'da değil, aynı zamanda Hindistan, Latin Amerika, Kuzey Amerika, Afrika, Orta Doğu ve Batı dünyası genelinde de uluslararası olarak görülmektedir.
Bu tür, sadece müzikleriyle değil senkronize danslarıyla da ünlüdür. Çoğunlukla 3-5-7-13-24 kişilik erkek veya kadın olarak ayrı gruplardan oluşur. Gruplardaki sayı fazlalığının sebebi bir grubun hem sahnede hem de sahne dışında yoğun promosyon yapması gerektiği için pazarlama açısından karlı oluşu, ayrıca daha çok üyenin daha çok hayran kazandıracağı düşünüldüğünden tercih edilmesidir. Büyük gruplar, şarkı söyleme ve dans etme işini kendi aralarında daha kolay bölebilir ve genellikle gruplar, farklı alt birimlerin farklı bölgelerdeki izleyiciler için performans gösterdiği alt gruplara bölünür. Örneğin EXO, iki alt birimden oluşur: biri esas olarak Korece performans sergiler, diğeri ise esas olarak Çin pazarı için Çince performans sergiler. Bir K-pop şarkısında Batı popundan farklı olarak her zaman rap molası vardır.
2018'de K-pop önemli bir büyüme yaşadı ve gelir artışında %17,9'luk bir artış oldu. 2019 itibarıyla, K-pop, Uluslararası Fonografi Endüstrisi Federasyonu'nun "Küresel Müzik Raporu 2019"a göre dünya çapındaki ilk on müzik piyasası arasında altıncı sırada yer aldı ve BTS ve Blackpink, pazar büyümesine öncülük eden sanatçılar olarak gösterildi. 2020'de K-pop, %44.8'lik bir büyüme yaşadı ve kendisini yılın en hızlı büyüyen ana pazarı olarak konumlandırıp, rekor kıran bir yıl yaşadı.
J-pop, Japanese Pop (Japon pop müziği) öbeğinin kısaltmasıdır ve popüler Japon şarkıcılarına atıfta bulunur. Japon medyası tarafından Japon şarkıcıları yabancı şarkıcılardan ayırmak için ortaya çıkarılmıştır.
J-Pop'un izi Shōwa döneminde (1926-1988) popüler olan Caz müziğe kadar sürülebilir.Caz pek çok müzikal enstrüman içerir. Caz önceden sadece barlarda ve kulüplerde klasik müzik ve millî marşlar için kullanılırdı. Caz aynı zamanda Japon müziğine "eğlence" unsurunu da ekledi. Sonuç olarak "Ongaku Kissa" ("音楽喫茶" –"müzik kafesi") insanların canlı caz müzikle buluştuğu mekanlar haline geldi.
II. Dünya savaşı yıllarında ise Japon imparatorluk ordusunun da baskısıyla caz müzikte geçici bir durgunluk yaşandı. Savaş sona erdikten sonra Japonya'yı işgal eden Amerikan askerleri ve "Far East Network"(Amerikan ordusu radyosu) ülkeye yeni müzik çeşitleri tanıttı. Boogie-woogie, Mambo, Blues ve Country amerikan birliklerine Japon müzisyenler tarafından çalındı. Shizuko Kasagi'den "Tokyo Boogie-Woogie" (1948), Chiemi Eri'den "Tennessee Waltz" (1951), Hibari Misora'dan "Omatsuri Mambo" ve Izumi Yukimura'dan "Omoide no Waltz" çok popüler oldular. Louis Armstrong ve JATP gibi isimleri içeren yabancı müzisyenler ve gruplar Japonya'ya müzik yapmak için geldiler. 1952 yılı "Caz patlaması yılı" ilan edildi, fakat caz yüksek teknik yeterlilik istiyordu ve caz müziği zor bir alandı. Bunun sonucu olarak pek çok Japon müzisyeni, öğrenmesi ve çalması daha kolay olan Country müziğine döndü. Bu durum Country temelli müziğin yayılmasına yardımcı oldu.
1956 yılında Rock and Roll hayranları "Kosaka Kazuya and the Wagon Masters" olarak bilinen country müzik grubuna Elvis Presley'in Heartbreak Hotel'ini sunduğu için teşekkür etmeye başladı. Rock and Roll hareketi 1959 yılında bazı filmlerde japon rock and roll gruplarının göze çarpmaya başlamasıyla birlikte zirveye ulaşacaktı. Bu süre içerisinde bazı müzisyenler geleneksel japon pop müziğini rock and roll ile karıştırmaya çalıştılar. Bu denemeyi başarabilen birkaç kişiden biri (dünyanın geri kalanında Sukiyaki olarak da bilinen) "Ue wo Muite Arukō" ("Let's look up and walk") isimli şarkısıyla Kyu Sakamoto idi. Bu şarkı Amerikan müzik listelerinde 1 numaraya yerleşen ilk Japon şarkısıydı. (Cashbox dergisinde 4 hafta, Billboard dergisinde 3 hafta tepede kaldı). Bu şarkı Japoncaydı ve aynı zamanda 1 milyon kopya sattığı için altın plak ödülünü de kazandı. Öteki sanatçılar ise müzik çalmayı ve popüler amerikan şarkılarını çevirmeyi öğrendiler, bunu sonucu ise "cover pop"un ortaya çıkışı oldu. Fakat, bu hareketler artık her evde bulunmaya başlamış olan radyo ve televizyonlardan özgün sanatçıların izlenmeye başlanmasıyla soldu.
K-pop sanatçılarına "idol" denilir. Modern K-pop "İdol" kültürü, 1990'larda, K-pop'un genç ve genç yetişkinlerden oluşan fandomları toplayan bir alt kültüre dönüşmesiyle başladı. K-pop kendilerini idollere adamış ve idollerini her platformda destekleyen hayranları-fan kulüpleri ile bilinir. 2003'ten itibaren TVXQ ve BoA gibi isimler, müzik türünü komşu Japon pazarına sokan ve bugün uluslararası alanda K-pop'u popülerleştirmeye devam eden yeni nesil K-pop idollerini başlattı. Çevrimiçi sosyal ağ hizmetlerinin artışı ve Güney Kore TV dizileriyle birlikte, K-pop ve Güney Kore eğlence endüstrisinin şu anki popülerliği yalnızca Doğu Asya'da değil, aynı zamanda Hindistan, Latin Amerika, Kuzey Amerika, Afrika, Orta Doğu ve Batı dünyası genelinde de uluslararası olarak görülmektedir.
Bu tür, sadece müzikleriyle değil senkronize danslarıyla da ünlüdür. Çoğunlukla 3-5-7-13-24 kişilik erkek veya kadın olarak ayrı gruplardan oluşur. Gruplardaki sayı fazlalığının sebebi bir grubun hem sahnede hem de sahne dışında yoğun promosyon yapması gerektiği için pazarlama açısından karlı oluşu, ayrıca daha çok üyenin daha çok hayran kazandıracağı düşünüldüğünden tercih edilmesidir. Büyük gruplar, şarkı söyleme ve dans etme işini kendi aralarında daha kolay bölebilir ve genellikle gruplar, farklı alt birimlerin farklı bölgelerdeki izleyiciler için performans gösterdiği alt gruplara bölünür. Örneğin EXO, iki alt birimden oluşur: biri esas olarak Korece performans sergiler, diğeri ise esas olarak Çin pazarı için Çince performans sergiler. Bir K-pop şarkısında Batı popundan farklı olarak her zaman rap molası vardır.
2018'de K-pop önemli bir büyüme yaşadı ve gelir artışında %17,9'luk bir artış oldu. 2019 itibarıyla, K-pop, Uluslararası Fonografi Endüstrisi Federasyonu'nun "Küresel Müzik Raporu 2019"a göre dünya çapındaki ilk on müzik piyasası arasında altıncı sırada yer aldı ve BTS ve Blackpink, pazar büyümesine öncülük eden sanatçılar olarak gösterildi. 2020'de K-pop, %44.8'lik bir büyüme yaşadı ve kendisini yılın en hızlı büyüyen ana pazarı olarak konumlandırıp, rekor kıran bir yıl yaşadı.
J-pop, Japanese Pop (Japon pop müziği) öbeğinin kısaltmasıdır ve popüler Japon şarkıcılarına atıfta bulunur. Japon medyası tarafından Japon şarkıcıları yabancı şarkıcılardan ayırmak için ortaya çıkarılmıştır.
J-Pop'un izi Shōwa döneminde (1926-1988) popüler olan Caz müziğe kadar sürülebilir.Caz pek çok müzikal enstrüman içerir. Caz önceden sadece barlarda ve kulüplerde klasik müzik ve millî marşlar için kullanılırdı. Caz aynı zamanda Japon müziğine "eğlence" unsurunu da ekledi. Sonuç olarak "Ongaku Kissa" ("音楽喫茶" –"müzik kafesi") insanların canlı caz müzikle buluştuğu mekanlar haline geldi.
II. Dünya savaşı yıllarında ise Japon imparatorluk ordusunun da baskısıyla caz müzikte geçici bir durgunluk yaşandı. Savaş sona erdikten sonra Japonya'yı işgal eden Amerikan askerleri ve "Far East Network"(Amerikan ordusu radyosu) ülkeye yeni müzik çeşitleri tanıttı. Boogie-woogie, Mambo, Blues ve Country amerikan birliklerine Japon müzisyenler tarafından çalındı. Shizuko Kasagi'den "Tokyo Boogie-Woogie" (1948), Chiemi Eri'den "Tennessee Waltz" (1951), Hibari Misora'dan "Omatsuri Mambo" ve Izumi Yukimura'dan "Omoide no Waltz" çok popüler oldular. Louis Armstrong ve JATP gibi isimleri içeren yabancı müzisyenler ve gruplar Japonya'ya müzik yapmak için geldiler. 1952 yılı "Caz patlaması yılı" ilan edildi, fakat caz yüksek teknik yeterlilik istiyordu ve caz müziği zor bir alandı. Bunun sonucu olarak pek çok Japon müzisyeni, öğrenmesi ve çalması daha kolay olan Country müziğine döndü. Bu durum Country temelli müziğin yayılmasına yardımcı oldu.
1956 yılında Rock and Roll hayranları "Kosaka Kazuya and the Wagon Masters" olarak bilinen country müzik grubuna Elvis Presley'in Heartbreak Hotel'ini sunduğu için teşekkür etmeye başladı. Rock and Roll hareketi 1959 yılında bazı filmlerde japon rock and roll gruplarının göze çarpmaya başlamasıyla birlikte zirveye ulaşacaktı. Bu süre içerisinde bazı müzisyenler geleneksel japon pop müziğini rock and roll ile karıştırmaya çalıştılar. Bu denemeyi başarabilen birkaç kişiden biri (dünyanın geri kalanında Sukiyaki olarak da bilinen) "Ue wo Muite Arukō" ("Let's look up and walk") isimli şarkısıyla Kyu Sakamoto idi. Bu şarkı Amerikan müzik listelerinde 1 numaraya yerleşen ilk Japon şarkısıydı. (Cashbox dergisinde 4 hafta, Billboard dergisinde 3 hafta tepede kaldı). Bu şarkı Japoncaydı ve aynı zamanda 1 milyon kopya sattığı için altın plak ödülünü de kazandı. Öteki sanatçılar ise müzik çalmayı ve popüler amerikan şarkılarını çevirmeyi öğrendiler, bunu sonucu ise "cover pop"un ortaya çıkışı oldu. Fakat, bu hareketler artık her evde bulunmaya başlamış olan radyo ve televizyonlardan özgün sanatçıların izlenmeye başlanmasıyla soldu.
Son düzenleme:
