Rüzgar sessizdi.
Deniz, nefesini tutmuş gibiydi.
Güneş alçalmıştı, gökyüzü yanıyor, zamanın kendisi bile duraksıyor gibiydi.
Ufuk, ilk kez bölünmemişti.
Sular, birbirine karışmanın sonsuzluğunda dalgalanıyordu.
Kayalığın ucunda, pelerini omzundan düşmüş bir figür oturuyordu.
Kızıl saçları rüzgârda savruluyor, elinde sake şisesi…
Bakışlarında, geride kalanlardan kalan yorgun ama duru bir sessizlik.
Yüzünde ne zafer, ne yenilgi—
sadece huzur.
Yaklaşan diğer figürün adımları ağırdı.
Şapkası yıpranmıştı, giysileri yırtılmış.
Ama gözlerinde hâlâ yürüyen bir irade, solmayan bir umut vardı.
Sanki kaybettikleri kadar büyümüştü içinde.
Ufuk, artık bir çemberdi; yön değil, yelken belirliyordu.
Göz göze geldiklerinde, kelimeler gereksizdi.
Ama yine de rüzgârın taşıdığı bir ses yükseldi:
“Bir zamanlar bir hayal emanet ettim.
O büyüdü…
Ve şimdi kendi çağını yazıyor.”
Uzun bir sessizlik.
Sonra hafif bir solukla gelen o tek cümle:
“Hiç kendin için istemedin mi?”
Yanıt, dalgaların içinde yankılandı:
“Ben yelken açmadım ulaşmak için.
Yolu açmak içindi tüm denizler.
Benim yerim, başkalarının hayallerinde açılan kapılardı.
Krallığım dostluktu.
Hazinem, birlikte yaşananlardı.
Ve en değerlisi… kaybolmayan bir kalpti.”
Gece çöktü.
Gemiler sustu.
Yelkenler toplanmadı, ama yol da devam etmedi.
İsimleri unutulsa da, hikâyeleri sonsuza yazılmış yoldaşlar
birer birer rüzgâra karıştı—
sanki denizin belleğine emanet edildiler.
O gece, okyanusun suları artık tek bir dil konuşuyordu.
Rotalar, haritalar ve sınırlar…
bir efsaneye dönüşüyordu.
Uzak bir adada, bir kılıç toprağa saplandı.
Yanına bırakılan taşta, tek bir cümle:
“Gerçek miras görünmez olur,
ama her yürek onu bilir.”
Nesiller geçer, yüzler silinir.
Ama hikâyeyi bilen her yürek,
Red Force’un son görüldüğü o kadim rotayı aşarken
bir şişe sakeyi denize bırakır.
Söz söylemeden, gözlerini kaçırmadan—
yalnızca hatırlayarak.
Sessizce.
Saygıyla.
Sevgiyle.
Deniz, nefesini tutmuş gibiydi.
Güneş alçalmıştı, gökyüzü yanıyor, zamanın kendisi bile duraksıyor gibiydi.
Ufuk, ilk kez bölünmemişti.
Sular, birbirine karışmanın sonsuzluğunda dalgalanıyordu.
Kayalığın ucunda, pelerini omzundan düşmüş bir figür oturuyordu.
Kızıl saçları rüzgârda savruluyor, elinde sake şisesi…
Bakışlarında, geride kalanlardan kalan yorgun ama duru bir sessizlik.
Yüzünde ne zafer, ne yenilgi—
sadece huzur.
Yaklaşan diğer figürün adımları ağırdı.
Şapkası yıpranmıştı, giysileri yırtılmış.
Ama gözlerinde hâlâ yürüyen bir irade, solmayan bir umut vardı.
Sanki kaybettikleri kadar büyümüştü içinde.
Ufuk, artık bir çemberdi; yön değil, yelken belirliyordu.
Göz göze geldiklerinde, kelimeler gereksizdi.
Ama yine de rüzgârın taşıdığı bir ses yükseldi:
“Bir zamanlar bir hayal emanet ettim.
O büyüdü…
Ve şimdi kendi çağını yazıyor.”
Uzun bir sessizlik.
Sonra hafif bir solukla gelen o tek cümle:
“Hiç kendin için istemedin mi?”
Yanıt, dalgaların içinde yankılandı:
“Ben yelken açmadım ulaşmak için.
Yolu açmak içindi tüm denizler.
Benim yerim, başkalarının hayallerinde açılan kapılardı.
Krallığım dostluktu.
Hazinem, birlikte yaşananlardı.
Ve en değerlisi… kaybolmayan bir kalpti.”
Gece çöktü.
Gemiler sustu.
Yelkenler toplanmadı, ama yol da devam etmedi.
İsimleri unutulsa da, hikâyeleri sonsuza yazılmış yoldaşlar
birer birer rüzgâra karıştı—
sanki denizin belleğine emanet edildiler.
O gece, okyanusun suları artık tek bir dil konuşuyordu.
Rotalar, haritalar ve sınırlar…
bir efsaneye dönüşüyordu.
Uzak bir adada, bir kılıç toprağa saplandı.
Yanına bırakılan taşta, tek bir cümle:
“Gerçek miras görünmez olur,
ama her yürek onu bilir.”
Nesiller geçer, yüzler silinir.
Ama hikâyeyi bilen her yürek,
Red Force’un son görüldüğü o kadim rotayı aşarken
bir şişe sakeyi denize bırakır.
Söz söylemeden, gözlerini kaçırmadan—
yalnızca hatırlayarak.
Sessizce.
Saygıyla.
Sevgiyle.
