Yaklaşık 3 yıl önce yazdığım kısa bir şey. Ufak bir ekleme dışına, olduğu gibi sunuyorum. Umarım beğenirsiniz. 
Sahile bakan penceremden karın ana caddenin sıkıcı havasını dağıtmaya çalışmasını izliyordum. Cadde hiç olmadığı kadar sessizdi. Bu sessizliği değerlendirmeliydim. Yavaşça yerimden doğrulup baba yadigârı eski kitaplıktaki son okuduğum kitabı aldım elime. Ardından kapıyı açıp merdivenlerden inmeye başladım. Hızlıydım. Son basamağı inip apartmanın aynalı camının önüne geldiğimde bir süre bekledim. Gençler, çocuklar ve yaşlıların arasında birkaç hayat kadını geçmişti. Biraz daha beklemenin bir faydasını olmadığını düşünerek kapıyı açtım ve kendimi karın bile sıkılıp yağmadığı bu caddeye attım. Sağlı sollu dükkânları geride bırakarak karşıda beni bekleyen banklardan birini gözüme kestirip ona doğru ilerlemeye başladım. Bir yandan da etrafımı seyrediyordum. İnsan sayısı biraz artmıştı. Terzi Hilmi abi dükkânını kapatmış. Bakkal Ahmet amca da kapatmaya hazırlanıyordu. Yolun ilerisinde bir köprü vardı. Köprünün altında ise eski bir varilde yanan ateş ve etrafında ısınmaya çalışan çocuklar. Bazıları daha on beş yaşına bile gelmemişti. Hatta biri çok küçüktü. Büyük ihtimal 7-8 yaşlarındadır. Kafamı tekrar banka çevirirken sahilde oturmuş soğuktan tir tir titremesine rağmen mendil satan küçük bir kız gördüm. Yanına gidip konuşmak istedim. Yavaş adımlarla yanına geldim. Elini sarışın yumuşak saçına koydum ve: ‘’Üşüyor musun?’’ dedim. Cevap yok. Soruyu yineledim. ‘’Biraz.’’ Dedi. Eğilip: ‘’Sana bir çay ısmarlayayım mı?’’ dedim. Başını hafif kaldırdı ve mahzun bir tavırla: ‘’Bunları satmam lazım. Bir yere gidemem. Yoksa babam beni döver.’’ Dedi. Yüzünü sıkıntı ve korku kaplamıştı. Satamama korkusu. ‘’Seni evime götürmemi ister misin? Sıcakta uyursun. Yemek yeriz beraber. Olur mu? ’’ ‘’Hayır! Ben eve gitmezsem babam, annemi ve kardeşlerimi döver.’’ Yüzündeki sevgiyi gördüm. Eğer kardeşini ve annesini sevmeseydi bu zulmü çeker miydi? Şüphesiz çekmezdi. Kendimi bu düşüncelerden arındırıp nazik bir ses tonu kullanmaya çalışarak: ‘’Peki, mendiller kaça?’’ ‘’Tanesi 50 kuruş.’’ Elimi cebime götürürken: ‘’Elinde kaç tane var?’’ Hepsi alacağımı düşünerek mutlu bir şekilde:’’20 tane kaldı.’’ Cebimden 20 lira çıkartıp çocuğa uzattım. ‘’ Fazla.’’ Dedi. ‘’Bu para fazla.’’ ‘’Ben yarısını sana harçlık verdim. ‘’ Ayağa kalktı ve büyük bir mutlulukla koşmaya başladı. Parayı elinde sımsıkı tutuyordu. Kız gözden kaybolunca tekrar banka yöneldim. Ve oturup elimdeki kitabı açıp kaldığım yerden okumaya başladım. ‘’Kusurları örtmede gece gibi ol!’’ yazıyordu. Gerçekten gece bir şeyleri örtüyor muydu? Gece bir şeyleri örtüyor olsaydı o hayat kadınları gece çıkmazdı. Veya o ısınmaya çalışan çocuklar. Onlar gece herkesin gözü önünde küçük bir ateşin altında ısınmaya çalışır mıydı? En azından küçük kız, peki o? Bu soğukta peçete satmaya çalışır mıydı? Gece şerrin vakti olarak gösterilir miydi? Katiller gece adam öldürür müydü? Ya da soygunlar gece olur muydu? Aslında evet, gece bir şeyi örtüyor ama diğer yandan çok fazlasını açıyor. Evrenin kusurlarını, bütün çıplaklığıyla önümüze sürüyor.
Kim ne derse desin, gece benim için sevimsiz bir şey. Sevgiden yoksun. Ve her şeyi örtmeyi öğrenene kadar sevimsiz olmaya devam edecek…
Sahile bakan penceremden karın ana caddenin sıkıcı havasını dağıtmaya çalışmasını izliyordum. Cadde hiç olmadığı kadar sessizdi. Bu sessizliği değerlendirmeliydim. Yavaşça yerimden doğrulup baba yadigârı eski kitaplıktaki son okuduğum kitabı aldım elime. Ardından kapıyı açıp merdivenlerden inmeye başladım. Hızlıydım. Son basamağı inip apartmanın aynalı camının önüne geldiğimde bir süre bekledim. Gençler, çocuklar ve yaşlıların arasında birkaç hayat kadını geçmişti. Biraz daha beklemenin bir faydasını olmadığını düşünerek kapıyı açtım ve kendimi karın bile sıkılıp yağmadığı bu caddeye attım. Sağlı sollu dükkânları geride bırakarak karşıda beni bekleyen banklardan birini gözüme kestirip ona doğru ilerlemeye başladım. Bir yandan da etrafımı seyrediyordum. İnsan sayısı biraz artmıştı. Terzi Hilmi abi dükkânını kapatmış. Bakkal Ahmet amca da kapatmaya hazırlanıyordu. Yolun ilerisinde bir köprü vardı. Köprünün altında ise eski bir varilde yanan ateş ve etrafında ısınmaya çalışan çocuklar. Bazıları daha on beş yaşına bile gelmemişti. Hatta biri çok küçüktü. Büyük ihtimal 7-8 yaşlarındadır. Kafamı tekrar banka çevirirken sahilde oturmuş soğuktan tir tir titremesine rağmen mendil satan küçük bir kız gördüm. Yanına gidip konuşmak istedim. Yavaş adımlarla yanına geldim. Elini sarışın yumuşak saçına koydum ve: ‘’Üşüyor musun?’’ dedim. Cevap yok. Soruyu yineledim. ‘’Biraz.’’ Dedi. Eğilip: ‘’Sana bir çay ısmarlayayım mı?’’ dedim. Başını hafif kaldırdı ve mahzun bir tavırla: ‘’Bunları satmam lazım. Bir yere gidemem. Yoksa babam beni döver.’’ Dedi. Yüzünü sıkıntı ve korku kaplamıştı. Satamama korkusu. ‘’Seni evime götürmemi ister misin? Sıcakta uyursun. Yemek yeriz beraber. Olur mu? ’’ ‘’Hayır! Ben eve gitmezsem babam, annemi ve kardeşlerimi döver.’’ Yüzündeki sevgiyi gördüm. Eğer kardeşini ve annesini sevmeseydi bu zulmü çeker miydi? Şüphesiz çekmezdi. Kendimi bu düşüncelerden arındırıp nazik bir ses tonu kullanmaya çalışarak: ‘’Peki, mendiller kaça?’’ ‘’Tanesi 50 kuruş.’’ Elimi cebime götürürken: ‘’Elinde kaç tane var?’’ Hepsi alacağımı düşünerek mutlu bir şekilde:’’20 tane kaldı.’’ Cebimden 20 lira çıkartıp çocuğa uzattım. ‘’ Fazla.’’ Dedi. ‘’Bu para fazla.’’ ‘’Ben yarısını sana harçlık verdim. ‘’ Ayağa kalktı ve büyük bir mutlulukla koşmaya başladı. Parayı elinde sımsıkı tutuyordu. Kız gözden kaybolunca tekrar banka yöneldim. Ve oturup elimdeki kitabı açıp kaldığım yerden okumaya başladım. ‘’Kusurları örtmede gece gibi ol!’’ yazıyordu. Gerçekten gece bir şeyleri örtüyor muydu? Gece bir şeyleri örtüyor olsaydı o hayat kadınları gece çıkmazdı. Veya o ısınmaya çalışan çocuklar. Onlar gece herkesin gözü önünde küçük bir ateşin altında ısınmaya çalışır mıydı? En azından küçük kız, peki o? Bu soğukta peçete satmaya çalışır mıydı? Gece şerrin vakti olarak gösterilir miydi? Katiller gece adam öldürür müydü? Ya da soygunlar gece olur muydu? Aslında evet, gece bir şeyi örtüyor ama diğer yandan çok fazlasını açıyor. Evrenin kusurlarını, bütün çıplaklığıyla önümüze sürüyor.
Kim ne derse desin, gece benim için sevimsiz bir şey. Sevgiden yoksun. Ve her şeyi örtmeyi öğrenene kadar sevimsiz olmaya devam edecek…
